یادداشت های جنبش کارگری: «قتل ناموسی» نه تنها نهایت سبعیت مردسالاری و جلوه مرگبار ستم بر زنان است، در همان حال نیز نماد همه جانبه و کامل مردسالاری و ستم بر زنان می باشد. نمادی که، مالکیت بر زن و بهره کشی از او در نهاد خانواده و در روابط مشترک، و به اختیار گرفتن کل حیات زن، و کنترل عواطف و امیال و آرزوهای زنان و دختران، و هدایت زندگی آنان در جهت منویات مردان، و «عشق» های بیمار و آزاردهنده و سادیستی مردسالارانه، و ِاعمال پدرسالاری برده دارانه بر خانواده، و رواج خشونت های جسمی و روحی و جنسی بر زنان و دختران، و رفتارهای سودجویانه و فریبکارانه و حیله گرانه، و نیز همه دیگر اشکال بسیار متنوع و پنهان و آشکار ستم بر زنان، و اعمال اراده و اقتدار مردان بر آنان در خانواده و در کل جامعه، را یکجا در خود فشرده دارد و به نمایش می گذارد.

ناسیونالیسم و کمونیسم در کردستان – بحثی در مورد اختلافات سیاسی در حزب کمونیست ایران (این نوشته بر مبنای سمیناری تحت همین نام تدوین شده است) عنوان این سمینار کمونیسم و ناسیونالیسم در کردستان است. حدود سه سال قبل تحت همین عنوان سمینار دیگری داشتم و اینکه امروز دوباره به آن برمیگردیم بخاطر تحولاتی است که در حزب کمونیست ایران اتفاق افتاد و منجر به انشعاب، ویا ادعای انشعاب از هر دو طرف، شد که به آنها خواهیم پرداخت.

در طول هفته گذشته وقت آن رسید که دولت رئیسی و وزیر کار او از چگونگی وعده انتخاباتی خود مبنی بر ایجاد یک میلیون شغل پرده بردارد. این طرح هیچ چیز تازه ای در بر ندارد، اما فشرده چند دهه توطئه دولت و طبقه سرمایه دار با جزئیات حیرت آور در آن جمعاوری شده است. این سند را باید یک بانک اطلاعاتی جامع برای سازمان دادن استثمار و بهره کشی بی محابا از گرده صغیر و کبیر مردم کارگر و زحمتکش در ایران نامید. "یک میلیون شغل" نام مشترک چهار طرح است که "کار" و "کارگر" را از صحنه سیاسی و اقتصادی جامعه حذف و بجای آن شصت میلیون "محروم" مینشاند که در لباس "مراجعین" وزارت کار در اختیار بنیاد امام سازمان می یابند تا در رقابت با هم گلیم خود را از فقر و بینوایی بیرون بکشند.

چرا «حق ویژه» آفت مزمن کار جمعی ست و چگونه «حق ویژه» بازتولید کننده تبعیض و ستم در جوامع انسانی ست؟ تجربه نیم قرن کار جمعی به من نشان داده است که مشکل اصلی پیشبرد کار دموکراتیک در جوامع سرمایه داری، چماق سرکوب و هویج ایجاد «حق ویژه» در سراسر جامعه بوده است و هست!قبل از آغاز سخن لازم می بینم در مورد آفت «حق ویژه» و ریشه های این بلا، کمی بیشتر صحبت کنم. آفت حق ویژه که بجان جوامع انسانی افتاده است، در کوتاهترین شکل ممکن، بازتولید فرهنگ پدرسالار در جوامع طبقاتی ست.

خطر جنگ در اروپا بار دیگر بالا گرفته است. روسیه بالاترین شمار نیروهای خود در هفت سال اخیر را در مرزش با اوکراین گرد آورده است فراتر از آن وارد مرزهای اوکراتین شده است. چهره‌هایی در همه دولت‌ها بر طبل جنگ می‌کوبند. در مقابل مردم کشورهای اوکراین و همسایه‌هایش به شدت نگرانند. عملیات نظامی روسیه در خاک اوکراین بامداد روز پنج‌شنبه 24 فوریه 2022 - 5 اسفند 1400 با فرمان ولادیمیر پوتین رییس جمهوری روسیه در چند شهر واقع در شرق و شمال شرق این کشور آغاز شد.

رویدادهای دو هفته گذشته، سناریوهای سیاهی را که رقابت و کشمکش قطبهای جهانی بورژوازی برای بشریت امروز تدارک می بینند، جلو چشم جهانیان گرفت. چراغ سبز اولیه جو بایدن به پوتین برای او نتیجه داد. پوتین با گرفتن آرایش نظامی و تهدید اشغال اکراین که خیال میکرد میتواند از آن بعنوان اهرمی برای تحمیل خواستهای خود به اکراین و ناتو و اروپای واحد استفاده کند، به طرف مقابل در راه انداختن پروپاگاند وسیع و قریب الوقوع بودن هر لحظه جنگ و انداختن سایه جنگ بر اروپا و حتی بر جهان میدان داد و آنرا برایشان توجیه پذیر کرد.

١- اراده مبارزاتی کارگران فولاد، اعتراضات سراسری فرهنگیان! کارگران فولاد اهواز بار دیگر با اتحاد و همبستگی، متکی به خرد جمعی و آگاهی و خواسته های برحق، با اعتصاب و کشاندن اعتراض به میان مردم و خیابان و با تکیه بر سابقه و پیشینه درخشان مبارزات سالهای اخیرشان، سرها را به طرف خود برگردانده اند. خواست محوری تامین معیشت شایسته زندگی انسانی نه تنها خواست کارگران، بلکه خواست اکثریت عظیم دهها میلیونی انسانهای اسیر دست زندگی زیر خط فقر تحمیل شده توسط سرمایه داری حاکم و جمهوری اسلامی است.

بهرام رحمانی: حکومت اسلامی ایران، حتی از یاد و تصویر بکتاش آبتین نیز وحشت دارد. به گزارش کانون نویسندگان ایران، نیروهای امنیتی، انتظامی و لباس‌شخصی حکومت اسلامی با ضرب و جرح و بازداشت حاضران، مراسم چهلمین روز جان باختن بکتاش آبتین را به خشونت کشیدند. مراسم چهلم بکتاش آبتین که از پیش از سوی خانواده آبتین و کانون نویسندگان ایران اعلام شده بود روز پنج‌شنبه 28 بهمن 1400 در محل دفن او برگزار شود، با تهاجم نیروهای امنیتی حکومت جهل و جنایت و ترور اسلامی و بازداشت چند نفر از شرکت‌کنندگان به خشونت کشیده شد.

سخنی کوتاه با امضا کنندگان بیانیه عمومی در رابطه با قتل مونا (غزل) حیدری, درباره اهمیت تجمع بازنشستگان در سنندج: درسهای سه رویداد مهم یکشنبه ٢٤ بهمن سال جاری در سنندج را باید جمع بندی کرد. به این دلیل اعتراض، تجمع و همبستگی به امر مبارزه مشترک مردم و جامعه تبدیل شده. به این دلیل مبارزه برای رسیدن به دنیایی بهتر، برای معیشت، آزادی و رهایی از شرایط فلاکت بار تحمیل شده، رهایی از حاکمیت رژیم هار حکومت اسلامی، مسئله مشترک میلیون ها نفر از مردم شده است.

این روزها که افکار عمومی جهان غرب نگران است مبادا روسیه پس از حمله به اوکراین، به سایر مناطق اروپا نیز دست‌اندازی کند احتمالا جلیقه‌زردها و اعضای جنبش تصرف وال‌استریت، به اهمیت بقای لیبرال‌دموکراسی‌های غربی کم‌وبیش واقف شده‌اند... عصر ایران؛ هومان دوراندیش- دکتر حسین بشیریه در ابتدای کتاب "از بحران تا فروپاشی" نوشته است: "امروزه مردم بیش از هر چیزی، درآمدشان را جدی می‌گیرند."

سوال: ۴۳ سال از انقلاب ۵۷ میگذرد. علیرغم كوهی از ارزیابی های گوناگون از این انقلاب، اما در مقایسه با سالهای گذشته، اینروزها شاهد یك روند تعرض سیستماتیك به كمونیسم و نفس انقلابیگری از جانب دست راستی ترین محافل و جریاناتی هستیم كه به اسم اپوزیسیون در خارج كشور به "ارزیابی" از انقلاب ۵۷ روی آورده اند؛ هدف این محافل دست راستی از ضدیتش شان با كمونیسم و انقلابیگری كه بخشا توسط رسانه ها و میدیای ایرانی در خارج كشور پوشش داده میشوند، چیست؟ چرا اپوزیسیون دست راستی به جای محاكمه جمهوری اسلامی، به سیبل كردن كمونیستها و انقلاب ۵۷ به طور گسترده در فضای رسانه ای روی آورده است؟

سالها پیش در مقطع پایان جنگ سرد، آنگاه که فروپاشی بلوک شرق متحقق و شکست اتحاد شوروی قطعی شده بود ، آنگاه که در پیروزی ایالات متحده به مثابه یگانه ابرقدرت آتی هیچ شک و تردیدی وجود نداشت ، "فرانسیس فوکویاما" با اعلام پیروزی قطعی نظام سرمایه داری لیبرال بر سوسیالیسم موجود، نظریه "پایان تاریخ" را طرح کرده بود. این تئوری که ابتدا در تابستان سال 1989 در قالب مقاله ای درنشریه "نشنال اینترست" (منافع ملی) به چاپ رسیده بود، با تکمیل پروسه فروپاشی اتحاد شوروی بصورت کتابی با همان مضمون و با نام "پایان تاریخ و آخرین انسان" در 1992 منتشر می گردد.

امسال در سالگرد انقلاب ۵۷ دُز «تعرض» به كمونیسم در میان محافل و جریانات راست اپوزیسیون ایران روند رو به اوج داشته است. نگاهی به رسانه‌های اصلی و متعدد این اپوزیسیون در خارج كشور تردیدی در این مورد باقی نمی‌گذارد كه این اپوزیسیون از سلطنت‌طلب، جمهوری‌خواه و مشروطه‌طلب تا هالوترین و فاشیست‌ترین طرفداران فرشگردی آن زیر نورافكن رسانه‌های دست‌راستی، كفش و كلاه كرده‌اند تا به جای محاكمه‌ی جمهوری اسلامی روند محاكمه‌ی كمونیسم و انقلاب ۵۷ را تشدید كنند.

٢٢بهمن سالگرد پیروزی قیام مردم ایران علیە استبداد ٢٥٠٠سالە سلطنتی است. در این روز و بعد از ماهها نبرد و فداکاری تودەهای قیام کنندە ، با پایین کشیدن مجسمەهای محمدرضا شاە و پدرش در میادین شهرهای ایران ، پروندە بیش از ٥٠ سال حکومت پهلوی و دوهزار و پانصد سال نظام پادشاهی در ایران بستە شد و به گورستان تاریخ پیوست. اما مشکل جامعە ایران با بستن پروندە رژیم سلطنتی پایان نیافت. بلکە با گشایش پروندە استبداد مذهبی کە سرآغاز حرکت های ارتجاعی_اسلامی در دیگر کشورهای همجوار نیز بود، دور نوینی از دیکتاتوری و سرکوبگری در ایران و رشد و گسترش بنیادگرایی اسلامی در منطقە آغاز شد

نورپاشی به میدان آزادی نمادی از چرخش رژیم: این روزها در تقارن با دهه موسوم به فجر، «میدان آزادی» با ترکیبی از دوپرچم رژیم ایران و دولت چین آذین بندی شد که موجب برانگیختن حساسیت عمومی گشت تا جائی که دست اندکاران رژیم تلاش کرده اند که این آذین بندی میدان آزادی را با تقارن زمانی دو مناسبت در دوکشور امری تصادفی و طبیعی جلوه دهند.آن ها رسانه ها و شبکه های اجتماعی را متهم به سوء استفاده از آن کردند.