این روزها، انتشار سری جدید مجموعه «مهمونی» ایرج طهماسب، اعتراضات زیادی را بین مخاطبان این مجموعه برانگیخته است. خیلی از کاربران معتقدند که توی این حال و احوال کشور، کسی حوصله «مهمونی» ندارد. به همین خاطر، در این نوشته، با وجود اینکه مستقیماً کاری با مهمونی و حواشی آن ندارم، اما خطاب به ایرج طهماسب، سرنوشت عروسک‌های مجموعه کلاه قرمزی را، اگر انسان بودند و در جامعه حضور داشتند، بعد از اعتراضات تصور کرده‌ام.
تا چه اندازه می توان به صحت سند ۴۰ صفحه ای نشست سرداران سپاه و خامنه ای اعتمادکرد؟ چه اهدافی برای القاء‌به اذهان عمومی در این سند وجود دارد؟ طبیعی است که هیچ تحلیل گرواقعی نمی تواند مبنای ارزیابی خود را بر انتشاریک سند بی نام و نشان و بدون فایل صوتی و... بگذارد. این که مثلا کسی با خواندن آن از میزان «شجاعت عجیب و نامتظره» سپاهیان به لحاظ سخنان صریحشان در محضرخامنه ای یکه بخورد*، جز این است که پیشاپیش صحت یا کمابیش صحت آن را پذیرفته است است؟.
اعلام تفاهم نامه میان ایران و عربستان در پکن، یکی از جنجالی ترین خبرهای سیاسی این هفته در جهان بود. در حالیکه برخی این معاهده را نتیجه عقب نشینی ایران یا عربستان و یا هر دو معرفی کردند، اما همگی اذعان داشتند که بالاخره چین توانست ایران و عربستان را، آنهم پس ۵ روز مذاکرات پشت درهای بسته، به امضا معاهده تفاهم آمیز برساند. در صورتیکه میانجیگری های غرب در عراق علیرغم چند سال کار، هنوز بعنوان مذاکرات اولیه به حساب می آیند و میانجیگران پیشرفتی نداشته اند.
از روز پنجشنبه ۱۶ مارس سراسر فرانسه به فراخوان اتحادیه های كارگری و احزاب و سازمانهای چپ در اعتراض به طرح افزایش سن بازنشستگی به میدان جدال و کشمکش كارگران و مردم معترض علیه دولت ماكرون مبدل شده. افزایش سن بازنشستگی بیش از یك دهه است به جدالی میان طبقه كارگر و دولت فرانسه دامن زده. ۱۳ سال قبل در دوره ساركزوی سن بازنشستگی از ۶۰ به ۶۲ سال افزایش داده شد، اكنون دولت ماكرون تصمیم گرفته با تعرضی دیگر به زندگی و سطح معیشت طبقه كارگر و نیروی كار این جامعه، یك بار دیگر سن بازنشستگی را از ۶۲ به ۶۴ سال افزایش دهد. در سه ماه گذشته بیش از ۸ روز سراسر فرانسه در اعتراض به این طرح و در اعتصاب عمومی بوده و این اعتراضات هنوز ادامه دارد.
توافق ایران و عربستان با وساطت چین مورد بحث رسانه های بین المللی قرار گرفته و نظرات متفاوتی را برانگیخته است. (اینجا ۱، ۲، ۳) برخی آن را مهم و سرنوشت ساز دانسته، بعضی آن را یک طرح بالقوه ی در انتظار می دانند و تعدادی هم نسبت به سرنوشت درازمدت آن ابراز بدبینی می کنند. اما اغلب این نظرات از یک کمبود رنج می برند و آن این که شرایط داخلی ایران را خوب نمی شناسند، به همین دلیل، تکیه و محور تحلیل خود را بر صرفِ شرایط منطقه ای و تاثیراتی که بر معادلات جغرافیای سیاسی (geopolitics) دارد بنا کرده اند. به همین خاطر، شاید بد نباشد که ضمن توجه به برآیندهای بین المللی احتمالی این توافق نگاهی هم به شرایط داخلی رژیم ایران داشته باشیم.
در کنار حرکت‌های عمدتا نیروهای ضد انقلاب (که در مقاله‌ی «بررسی آرایش نیروهای سیاسی در روند جاری و بحران روامندی» در موردشان می توان خواند)، یک حرکت برجسته و قابل تامل در جنبش فرودستان نیز صورت گرفته است: انتشار «منشور مطالبات حداقل» با امضای بیش از بیست تشکل که باز محتاج بررسی است. این حرکت موجب همگرائی در میان فرودستان شده است و می‌تواند مبین آغاز شکلگیری یک نیروی موثر باشد.
ماه هاست درایران ِتحت ِحاکمییت ِرژیم ِ زندان و شکنجه و اعدام ، دو نیرو و دو اراده ی کاملن متضاد و همستیز در برابر ِ یکدیگر قرار گرفته اند. یک نیرو و اراده ی نوجو و نوپو و پیشرفت خواه، و یک نیرو و اراده ی نوستیز و کهنه پرست و واپسگرا. اراده ی نوجو و نوپو ترکیبی است از گرایش ها و تعلقات ِ اجتماعی - طبقاتی ِهمسو با تکامل ِاجتماعی و تاریخی،
فرارسیدن نوروز، آغاز بهار و سال نو را به همه انسان‌های آزاده و در پیشاپیش همه زنان انقلابی، صمیمانە تبریک می‌گویم. برایتان آرزوی شادی و سرافرازی و تندرستی و موفقیت دارم. امیدوارم سال جدید سالی پربار از شادابی و موفقیت برای همه جوانان، همه شما و همه انسانی‌هایی باشد که برای سرنگونی جمهوری اسلامی، لحظه شماری میکنند.
"کشورما" یک واژه، یک اشتباه! بشریت یک واقعیت، یک حقیقت. کشور واژه ای است نظیر بت و خدایان که توسط کشیشها و شاهان ساخته شد تا حیوانات باشعور را در محدوده های معینی محصور نگاه دارند، جایی که آنها را در جهت منافع اربابان، تحت نظر و بنام موقعیت کثیف آنها در انقیاد نگه میدارند. اینکه ما بطور اتفاقی در اینجا متولد شده ایم یا در آنجا، ملیت ما را تغییر میدهد و از ما دوستان و دشمنان میسازد. بگذارید به این بازی احمقانه گردن ننهیم و این مضحکه را که ما را همیشه در بند نگه میدارد، بدورافکنیم. بگذارید "کشور" به واژه ای توخالی به یک تقسیم بندی بی ارزش اداری تبدیل شود. کشور ما جایی است که در آن زندگی آزاد باشد و کارها روبراه.
جریانات راست پرو غربی بعد از انتشار منشور شش نفره که مرده به دنیا آمد، اکنون از پروژه بعدیشان که کنفرانسی از طیفهای متلون راست و چپ بورژوازی، در روزهای 25 و 26 مارس میباشد، پرده برداشته اند! دلقک گردانی اینبار با میزبانی دانشگاه استنفورد سانفرانسیسکوی آمریکا، حول شعار استراتژیک اشاعه فرهنگ «مردم سالاری!» بنیاد برومند سر به نهضت مقاومت ملی ایران،(شعار دو قلوی "گفتگوی تمدنها")، سلطنتی ها، لیبرال دمکراتها و جمهوری خواهان پان ایرانیست و رفرمیستها را به تحرک انداخته، سان بروند تا آلترناتیو راست پرو غربی را یکبار دیگر در بوق و کرنا کنند،
چنبش اپوزیسیون در خارج از کشور در آزمونی دیگر قرار گرفته است: رسانه های مختلف ومشخص تلویزیونی در خارج ازکشور که بوسیله عناصر و نیروهای ضد مردم ایران تدارک دیده شده و میلیونها دلار موسسات سرمایداری دولتی در اختیارعوامل وابسته به خود برای برپائی این تلویزونها پرداخت میکنند تا این افراد بتوانند منافع دراز مدت سرمایه داری را تضمین کنند.
نزدیک به پنج ماه است که خیزشی بزرگ و توده‌ای سراسر جامعه تحت سلطه و دیکتاتور زده ما را فرا گرفته است. مردم ستم‌دیده که اکثریت بزرگی از آنها را کارگران و بیکاران تشکیل می‌دهند از همان ابتدای خیزش خود با فریاد “مرگ بر جمهوری اسلامی” نشان دادند که چه نیرویی را مانع اصلی تحقق خواست‌های‌شان شناخته و خواهان سرنگونی آن می‌باشند. کارگران و ستم‌دیدگان بر اساس شرایط مادی زندگی و کار خود، نظم ظالمانه سرمایه‌داری موجود را عاملی می‌دانند که آنها را در مرداب فقر و فلاکت رها ساخته است؛ و می‌دانند که جمهوری اسلامی با توسل به هر وسیله و جنایتی از این نظم پاسداری می‌کند.
رمان معروف «دن کیشوت» اثر نویسنده اسپانیایی میگل د سروانتس، 400 سال سابقه دارد و یکی از محبوب‌ترین رمان‌های جهان به‌شمار می‌آید. دون کیشوت شگفتی عالم رمان است؟ نویسنده این رمان، میگل د سروانتس ساودرا، یک نویسنده اسپانیایی بود که در پایان قرن شانزدهم و آغاز قرن هفدهم می‌زیست. دون کیشوت، مشهورترین رمان اوست. در کنار شخصیت متوهم دن کیشوت که قرار است شوالیه‌وار به جنگ مخالفین خود برود اما در طول داستان با دیوهای خود ساخته و کوه و جنگل به جنگ برمی‌خیزد و در ذهن خود، حماسه‌های عجیب و غریبی می‌آفریند.
کمون پاریس اولین تجربه‌ی تسخیر انقلابی قدرت سیاسی توسط طبقه‌ی کارگر است که از ۱۸ مارس ۱۸۷۱ تا ۲۸ مه همان سال قدرت را در شهر پاریس به دست گرفت و سرانجام در نتیجه‌ی نبردی تن به تن که با قتل‌عام کموناردها و تعداد زیادی از مردم پاریس همراه بود و از ۲۱ تا ۲۸ مه، مشهور به هفته‌ی خونین به طول انجامید، سقوط کرد. «کریستین راس» در کتابی به نقل از یک شاهد عینی هفته‌ی خونین فرانسه سال ۱۸۷۱ را چنین روایت می‌کند:
(در گرامیداشت یکصد و پنجاهمین سالروز کمون پاریس) کمون پاریس یک قرن و نیم پیش، بر متن یک سلسله انقلابات در اروپا و جهان اتفاق افتاد! در این دوره جنبش کمونیستی و کارگری به لحاظ کیفی و کمی دوره رو به تعالی و رشد خود را طی میکرد. تناسب قوای طبقاتی به نفع جنبش کارگری و کمونیستی و به ضرر بوروژازی بشدت در حال تغییر بود. چشم انداز جنبش کمونیستی در این دوره تغییر جهان است و با تبیین قرون پیشین از کمونیسم تفاوت ماهوی دارد.
