به فاصلهٔ کوتاهی پس از درگذشت کیومرث پوراحمد، یک انتشاراتی ایرانی خارج کشور، با اعلام رسمی نام نویسنده یکی از کتاب‌های قبلی خود، ابعاد تازه‌ای از تفکرات و دیدگاه‌های سال‌های اخیر این فیلمساز سرشناس سینما را روشن کرد. نشر مهری در لندن روز شنبه ۱۹ فروردین با درج نام کیومرث پوراحمد به‌عنوان نویسنده رمان «همهٔ ما شریک جرم هستیم» مشخص کرد که او، نویسنده این اثر صریح و انتقادی علیه انقلاب سال ۵۷ و حاکمان کنونی ایران است.
مازیار رازی به جای پاسخ به بحث ِ تئوریک ِ من در باره ی مارکسیست نبودن اش، گشت و گشت و تمام ِ اسناد علیه ِ نظام ِ سرمایه داری را زیر و رو کرد تا بالاخره سندی علیه ِ دموکراسی پیدا نمود و نام ِ آن را گذاشت « جولیان آسانژ را دموکراسی ِ نظام ِ سرمایه داری دارد از بین می برد»، که بیش تر به درد ِ تبلیغات ِ ضد ِ دموکراسی ِ رژیم ِ اسلامی می خورد تا پاسخ ِ قانع کننده به من ِ مارکسیست ِ دیالکتیک اندیش ِ تکامل گرا. اما، آقای رازی! چرا اینهمه به خودت زحمت دادی و راه ِ دور رفتی.
چپ غیر کارگری و جریانات با القاب کمونیستی رویگردان از کمونیزم، به بهانه منشور رفرمیستی مطالبات حداقلی ...و همایش 22 آپریل کلن، به آغوش رفرمیسم خزیدند. رفرمیزمی که یکسرش سولیداریتی سنتر در غرب، و سر دیگرش در داخل کشور میان لیبرالها و سانتریستها اکثریتی ها و نئوتوده ایهایست. رفرمیزمی که حتی بنوعی رژیم ننگین ایران را از زیر ضربات خطر انقلاب پیشارو به در میبرد. منشور رفرمیستی و همایش کلن، رفرمیستها سانتریستها و چپ گل و گشاد را حول پرچم "همه با همی" گرد هم آورده. اما خواهیم دید، این همه جنجال آفرینی اتحاد پوشالی، در همان فردای پس از همایش، همچون حباب روی آب خواهد ترکید. و هر کدام خطای این شکست و انتخاب سیاسی خویش را به حساب دیگری می نویسد!
طی هجده ماه گذشته، تشدید تدریجی تنش‌های میان جمهوری آذربایجان و جمهوری اسلامی ایران ادامه داشته است. ترکیبی از عللی همچون درگیری‌های دیپلماتیک و مانورهای نظامی در امتداد مرز، روابط بین این دو کشور را رو به تیرگی برده است. از دید مقامات جمهوری آذربایجان، مواضع ایران نسبت به مناطق جنوبی آن کشور خطرناک است، و جمهوری اسلامی ایران با نزدیک‌شدن باکو به رقبای منطقه‌ای جمهوری اسلامی، به‌ویژه اسرائیل، سایه تهدید را احساس می‌کند. بدون تغییر در این نسبت‌ها، روابط می‌تواند بدتر شود و تنش‌ها به‌طور مهارگسیخته‌ای بالا بگیرد.
با ائتلاف این بخش از"جمهوری خواهان" "خشونت پرهیز"، شاهد تولد رسمی دومین اقدام صف آرائی ضد انقلابی در صفوف "اپوزسیون" بورژوازی ایران هستیم. این تحرکات با"ائتلاف جرج تاون در واشینکتن"، در ۲۱ بهمن ۱۴۰۱ / ۱۰ فوریه ۲۰۲۳، به رهبری رضا پهلوی بورژوا- شونیست-ملیگرایی ایرانی شروع گردید، و اکنون در تاریخ ١٤ فروردین١٤٠٢با "ائتلاف و همبستگی جمهوری خواهان"در لندن، صحنه فیلم ائتلاف های همواره ضد انقلابی، کپی شده از رژیم اسلامی، در صفوف"اپوزسیون" بورژوازی به نمایش گذاشته میشود.
حوادث وتلاطمات انقلابی وخیزش جاری هفت ماهه درایران،جایگاه لرزان حکومت اوباش اسلامی سرمایه داران،جامعه دها میلیونی کارگران وزحمتکشان،زنان وجوانان وهمه انسانهای به جان آمده و عاصی ازحکومت سرمایه وخرافه وجهالت وکثافت اسلامی وهمچنین درخارج ازمرزهای ایران همه نگاهها رابه آنچه دراین طرف می گذرد توجه داده است.دراین هفت ماه اخیرحاکمیت جنون اسلامی و سرمایه ازانجام هیچ جنایتی برای سرکوب خیزش قدرتمند جاری فروگذاری نکرده است.
سرمایه داری مالی، چرخی مربع شکل: ورشکستگی بانک سیلیکون ولی در کالیفرنیا (SVB)، در ۱۰ مارس، یادآوری آنچیزی است که پیش از این شاهد آن بوده ایم: بورس‌هائی که سراسیمه می شوند، فراخوان هائي برای آرامش، نجات سرمایه‌گذاران ماجراجو، وعده‌های تحقیقاتی جدی تر... سقوط SVB ممکن است بقیه اقتصاد را تحت تأثیر قرار ندهد، اما یک چیز مسلم است: پانزده سال پس از ورشکستگی لیمن برادرز(Lehman Brothers)، همه چیز می تواند دوباره تکرار شود.
دستاوردهایی که در مطلب قبل برشمردیم، قرار نبوده مسیری خطی و سرراست از پیشرَوی جبهۀ انقلابی ترسیم کنند؛ بلکه صرفاً هدف آن بود که در سایۀ سرکوب، وجودِ آنها در تاریکی نرود. گرچه بحران‌ها و تضادهای اجتماعی قابلۀ جنبش‌های انقلابی‌اند، اما تداوم تاریخ بر مدارِ «وضع موجود» هم خود گواهی است بر اینکه بسیاری از این جنین‌های انقلابی تا پیش از رسیدن به بالندگی یا سقط می‌شوند یا ناقص‌الخلقه. بنابراین «بحران»، ویژگی مشترکِ هر دو جبهۀ انقلاب و ضدانقلاب باهم است (تجربۀ محدود خود ما در این سال‌ها پر بوده از بحران در مواجهه با پویایی‌های مبارزه، گاه تا سر حدّ رسیدن به مرحلۀ فلج‌شدگی در برابر کوچکترین تلاطمی).
انقلاب «زن، زندگی، آزادی»، فضای جدیدی را برای همه جنبش‌های اجتماعی و گرایشات سیاسی مخالف جمهوری اسلامی در داخل و خارج کشور، باز کرده است. اساسا یک وجه مهم انقلاب‌ها، رنگارنگ بودن آن‌هاست اما با گذشت زمان و ادامه انقلاب، برخی رنگ‌ها کمرنگ‌تر و برخی دیگر پررنگ‌تر می‌گردند. به‌عبارت دیگر در دوره‌های انقلابی، همه گرایشات سیاسی از چپ تا راست و میانه به تحرک درمی‌آیند تا مهر خود بر روند انقلاب بکوبند و نهایت با پیروزی انقلاب، حاکمیت دل‌خواه خودشان را به‌وجود بیاورند.
کابوس «خاور میانه جدید»: عبارت «خاورمیانه جدید» در سال ۲۰۰۶ توسط کاندولیزا رایس، وزیر امورخارجه وقت ایالات متحده بر سر زبان ها افتاد. برای ایجاد آن حتی نقشه ای هم درست شد. این برنامه با ایجاد خسارات زیاد مالی و انسانی، به طور کامل شکست خورد. در ژوئن سال ۲۰۰۶، کاندولیزا رایس، وزیر امور خارجه ایالات متحده با وام گرفتن از گفته زبیگنیو برژینسکی، مشاور پیشین امنیت ملی آمریکا درمورد توانایی آمریکا در تحت سلطه قرار دادن دنیا (۱) در هنگام شرکت در یک کنفرانس مطبوعاتی در تل آویو با احود اولمرت، نخست وزیر اسراییل، برای نخستین بار عبارت «خاور میانه جدید» را بکار برد.
از نیویورک تا تهران، از پاریس تا لندن و بیروت و تلاویو، جهان امروز آکنده از دوگانگی و آشوب است. هم در صف حاکمین، هم در صف محکومین؛ هم در صف درهم مشتی گانگستر مالی، سیاسی و نظامی که زندگی، رفاه، امنیت و آزادی بشر در سراسر کره خاکی را بازیچه رقابت‌های افسارگسیخته خود کرده‌اند؛ و هم در صف بشریت به‌ستوه آمده که نه تنها دیگر باوری به قدرت بالای سر ندارد که هر روز از گوشه‌ای علیه آن به‌پا می‌خیزد! در فرانسه و ایران، دو جامعه انقلاب‌خیز که در آن محرومین بسرعت علیه دولت‌های حاکم دست به قدرت خود می‌برند، تا آمریکایی که جنبش ساختارشکن پایین که در غیاب یک قطب قدرتمند چپ به سمت ترامپ و راست افراطی شیفت کرد، و هیٸت حاکمه و نظام سیاسی آمریکا را تماما در بحران مشروعیت دستخوش توفان کرده است.
فرمانده به سربازش گفت: چرا فرمان ِ شلیک دادم شلیک نکردی. سرباز گفت: به هزار و یک دلیل. چندین دلیل شمرد و در آخر گفت: درضمن فشنگ هم نداشتم. فرمانده گفت: می خواستی اول همین را بگویی. مشکل ِ اصلی ِ نافرمانی ِ تو همین است. این حکایت ِ رهبر و فرمانده ِ رژیم است. رفته است روی منبر و یکی یکی مشکلات ِ مبتلا به ِ جامعه را از دید ِ خودش و نه از دید ِ آنان که مشکلات و علت و عامل ِ مشکلات را می دانند و می شناسند، همه ی آنچه را به مصلحت ِ خود و رژیم اش است بر می شمارد جزآن را که علت وعامل ِ اصلی ِ تمام ِ مشکلات ِ این جامعه است، و مقدم بر همه اقتصاد را عمده می کند.
هنوز هم بسیار تکرار میشود که آیا مسابقه دوی ۱۰۰ متر است و یا دوی ماراتون؟ چرا این سوال تکرار میشود؟ چرا برای گوینده، این نیاز احساس میشود که در این باره بگوید و یا بنویسد؟ آیا کسی تا به‌حال گفته که خیر، ماراتون نیست، صد متر است؟ چه فرقی می‌کند؟ چه اهمیتی دارد؟برای پاسخ به این مسائل، باید ابتدا حداقل به سه پرسش، پاسخ داده شود:۱- چرا وضعیت کنونی ایران و ایرانیان، این‌طور فاجعه‌آمیز و تاسف‌بار است؟آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست—خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد
با ورود به سال نو و آغاز اعتراضات معیشتی و صنفی از همان روز دوم آن، هر ناظری می تواند ببیند که ایران در سال جاری به یک دوره ی پرتلاطم -از حیث اقتصادی، اجتماعی و سیاسی- پا گذاشته است. میراث جنبش مردمی ۱۴۰۱ روی دوش رژیمی که برای فردایش نقشه ای ندارد ۱۴۰۲ را به سالی پرچالش تبدیل می کند که بزرگترین آنها برای او، تامین حیات کوتاه مدت است. وقتی حکومتی به روزمره گی بقا دچار می شود مدت کوتاهی بحران فراگیر کافیست تا کنترل بلند مدت اوضاع را از دست آن بیرون آورد. این که به بن بست مطلق رسیده است برای رژیم آشکار شده، مانده که برای مردم نیز بدیهی شود.
مهم‌ترین ویژگی زنان ایران در یک صد سال اخیر، این است که آنان در بسیاری از جنبش‌های انقلابی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و حتی جنبش‌های مسلحانه این قرن شرکت داشته‌اند. این ویژگی موقعیت آنان را با سده‌های پیش از این متمایز می‌کند. از سوی دیگر، ایران در میان کشورهای خاورمیانه پیش‌تاز تحولات سیاسی و انقلابی بوده است همان گونه که ایران در خاورمیانه، پیشگام مدرنیزاسیون و تحول‌خواهی بوده، زنان ایرانی نیز نسبت به زنان خاورمیانه در جنبش‌های سیاسی و اجتماعی پیشگام بوده‌اند.
