به رفیق پیمان شجیراتی; رفیق عزیز، به نظرم شرکت شما در تشکیل ، کنفدراسیون کار ایران – خارج کشوراشتباه مهمی است که با تاریخ مبارزاتی شما و با تلاشهای شما برای سازماندهی مبارزات کارگران فولاد اهواز کاملا در تضاد میباشد. این حرکت شما در تضاد با جزوه ارزنده " روایتی از دو سال سازماندهی و مبارزه کارگری گروه ملی فولاد" است.
دستکاری در آمارها و معنای سر برآوردن پدیده «پاجوش‌ها»! میزان اعتبارفتوای سلطان و نمایش انزوای پرشکوه! چنان‌که می‌دانیم خامنه‌ای ازهمان آغازسال جدید، بر اهمیت «انتخابات»پیش‌رو پای فشرد و هرچه به‌آن نزدیک ترشدیم، بیشتر بر روی صحنه ظاهرشد ( وبقول ذوب شدگان از آبروی خودمایه گذاشت) و با مهمیز زدن به‌خواص و کارگزاران و خطباء و دستگاه‌های تبلیغاتی برای کشاندن مردم به‌پای انتخابات به‌عنوان یک‌تکلیف و واجب شرعی و سیاسی خواندن آن،
رژیم‌های سیاسی یک عمر تاریخی دارند: برخی چند قرن، برخی چند سال و بعضی چند دهه. طول آن بستگی به توان آنها در تصحیح میزان خطاهایشان دارد. رژیمی که این توانایی را از دست دهد، زیر فشار انباشت خطاهایش در نهایت ساقط می‌شود. نظام جمهوری اسلامی خیانت و اشتباه زیاد داشته است، اما هرگز به این سرعت در تولید خطا از یک سو و به این میزان ناتوانی در جبران و تصحیح آن نرسیده بوده است.
کمونیست: خاورمیانه بار دیگر به کانونی بحرانی تبدیل شده است. امروز نوار غزه به قتلگاهی عمومی برای چند میلیون انسان تبدیل شده است. عراق و سوریه و یمن محل جنگ و بمبارانهای هر روزه و تحركات گروههای اسلامی و قومی به نام ״مبارزه با اسرائیل״ شده اند و در لبنان حملات اسرائیل و موشک پراكنی حزب الله ادامه دارد. در همین چند ماه شاهد اعتراضات صدها میلیون نفر در جهان علیه نسل كشی اسرائیل هستیم.
شاید در هیچیک از جنبش های کارگری در جهان مانند جنبش کارگری در ایران مساله تشکل یابی کارگران اینقدر بحث انگیز نباشد. مباحثه و مناقشه و جدال نظری بر سر اینکه چه نوع تشکلی برای جنبش بهتر است مساله ای دایمی در یک قرن اخیر است. علت نیز جز این نیست که تحت سلطه بلامنازع استبداد طبقاتی سرمایه داری، غیر از مقاطع کوتاه دهه 1300 و دهه بیست و انقلاب 57، هیچیک از رویکردهای تشکل یابی مطرح از فرصت لازم برای عملی نمودن خود و از امکان تجربه با دوام برخوردار نشدند.
آیا نمایشنامه “جعفرخان از فرنگ برگشته” را خوانده اید؟ در نمایش حسن مقدم (که چند سال پیش از تاجگذاری رضاشاه در گرند هتل اجرا شد) جعفرخانِ تحصیل‌کرده از فرنگ بازمی‌گردد و خود را در میان سیل نکبت و خرافات و استبداد پدرسالارانه‌ی جامعه‌ی عقب‌افتاده‌ی ایران می‌بیند. سگ محبوبش را به جرم نجس بودن از خانه بیرون می‌کنند، مجبورش می‌کنند روی زمین بخوابد و با دست غذا بخورد، باطل‌السحر به بازویش می‌بندند و فشار می‌آورند تا دختر عمویش را عقد کند.
سەردانەکەی مەسرور بارزانی، بۆ ئەمەریکا بە پشتبەستن بە بانگهێشتنامەیەکی فەرمیە، کە لە ئیدارەی جۆ بایدن وەریگرتبوو، پەیامێکی ڕوون و ئاشکرای ئەمەریکایە سەبارەت بە نوێکردنەوەی بەرژەوەندیەکانی واشنتۆن لە ناوچەکەدا، بەتایبەتی لە پەیوەندیەکانی واشنتۆن لەگەڵ بەغدا، ئاماژەی پاراستنی بەرژەوەندیەکانی ئەمەریکایە بۆ ناوچەکە، هەروەها مامەڵەی ئیدارەی بایدنە دەربارەی فشارەکانی ئێران و هاوپەیمانەکانی لەسەر هەرێم، بەڵام بایدن بۆ خۆی چاوپێکەوتنی لەگەڵ مەسروردا نەکرد.
نکاتی پیرامون شیوۀ تولید : - «... اساس اقتصاد یک جامعه در رابطه مستقیم مالکین لوازم تولید و تولید کنندگان نهفته است. این رابطه طبیعتاً به شیوۀ بخصوصی از تولید در اجتماع می انجامد.» (مارکس – کاپیتال) - « در هر مرحله ای، ازمجموعۀ روابط تولیدی مخصوص آن مرحله و رشد نیروهای تولیدی، به شیوۀ تولیدی آن مرحله برمی خوریم ».( بهروز امین- در بارۀ فئودالیسم ایران قبل از مشروطه- به نقل از تاریخ ایران - پطروشفسکی).
روز شنبه پنج اسفند ١۴٠۲ برابر با ۲۴ فوریه ۲٠۲۴ میلادی، احمد صمدی خبرنگار تلویزیون ایران اینترنشنال در برلین، "تشکیل کنفدراسیون کار ایران" را اعلام کرد. رویا موید از اعضای کنفدراسیون کار در هلند به نمایندگی از سوی این کنفدراسیون به صمدی گفت: " ما فقط می خواهیم (صدای) مبارزات کارگران و نیروی کار ایران را به گوش جامعه های جهانی برسانیم." ایشان میزبانی اجلاس برلین در مورد تشکیل کنفدراسیون کار را از سوی د.گ. ب (اتحادیه کارگری نزدیک به حزب سوسیال دمکرات آلمان) معرفی نمود.
اگر هر آدمی، روزانه اخبار و گزارشات حملات اوباش حکومتی، یعنی حملات حزب‌الهی‌ها و آخوندهای چماقدار به زنان به اصطلاح «بدحجاب» در کوچه و خیابان را در تقویم مخصوص خودش ثبت کند، شاید آخر هر ماه چندین صفحه از این وقایع را ثبت خواهد کرد؛ مردانی که اغلب هاج و واج و از درو و نزدیک نظاره‌گر حمله‌کنندگان به زنان هستند در حالی که بسیاری از زنان با جسارات تحسین‌برانگیزی در مقابل این اوباشان می‌ایستند.
"انتخابات" دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی و ششمین دوره مجلس خبرگان رهبری، پایان یافت. "انتخاباتی" كه خود مقامات و رسانه های جمهوری اسلامی آنرا بی رونق ترین "انتخابات" تاریخ جمهوری اسلامی نام میگذارند. با این وصف سران وروسای جمهوری اسلامی تلاش كردند صفوف خود را متقاعد كنند كه این "انتخابات" با حدود "٤٠ درصد مشاركت" مورد ادعای خودشان یك "پیروزی" بزرگ بوده است. خامنه ای نتیجه مورد ادعا را "جهاد" و كار مردم ایران را "حماسه آمیز" خواند.
امیر عسگری: خبر اعلام "کنفدارسیون کار ایران" را داشتیم. شما هم مطلبی در نقد این تشکل انتشار دادید. حزب کمونیست کارگری - حکمتیست در اینمورد چه نظری دارد، آیا مثبت میدانید، مخالفید یا موافق؟ سیاوش دانشور: حزب حکمتیست طرفدار آزادی بیان، طرفدار تشکل و تحزب است، طرفدار اینست که گروهبندی های مختلف انسانها بتوانند در اشکال مختلفی متحد شوند، و برای خواست و تمایلاتی که دارند مبارزه کنند.
[اين نوشته متن خام پياده شده از روى نوار است] كمونیست ماهانه: نوشته زیر از منصور حكمت حاوی نكات با اهمیتی درمورد گرایش كمونیستی در درون طبقه كارگر و مشخصه های آن و رابطه آن با چپ موجود در دوره خود حكمت و حزب كمونیست ایران است. متاسفانه تاریخ صحبتهای حكمت معلوم نیست. بی تردید اكنون هم موقعیت طبقه كارگر و هم موقعیت گرایش كمونیستی در درون این طبقه در مقایسه بادوران حكمت تغییرات زیادی كرده است.
جمهوری اسلامی زیر ضربات پی در پی جنبش های طبقاتی و اجتماعی برای ازادی و رهایی است. خیزش های انقلابی مداوم سالهای اخیر تا جنبش انقلابی شهریور ۱۴۰۱ هر بار پوزه ی حکام جمهوری اسلامی را بخاک مالیده اند. شرکت نکردن اکثریت جامعه در انتخابات فرمایشی هم یک سیلی دیگر و یک جنبش توده ای نه به جمهوری اسلامی و نفی مشروعیت این نظام تبهکار است.
در کشمکش های طبقاتی و اجتماعی، دو نیروی متخاصم در مقابل هم قرار گرفته اند. در یک طرف نیرویی قرار گرفته است که چه با ابزار فریب اصلاحات و اعتدالگرایی و عدالت خواهی و انتخابات و چه با تهدید و کشتار و سرکوب، تلاش کرده است به این تخاصم خاتمه داده و جامعه را خاموش و به تسلیم بکشاند.
در طرف مقابل، اکثریت عظیم کارگران و زحمتکشان و زنان و جوانانی است که به تغییر شرایط زندگی و برای آزادی و رفاه و خوشبختی کمر بسته است.
جمهوری اسلامی در آخرین نمایش فریبکارانه ی خود به نام انتخابات برای کسب مشروعیت، مفتضحانه شکست خورد. عدم شرکت اکثریت مردم در انتخابات مجلسین جمهوری اسلامی، بدیهی ترین کاری است که میشد انجام داد. نه به این خاطر که گویا نمایندگان مردم به مجلس راه نیافتند. بلکه به این خاطر جمهوری اسلامی از بیخ و بن مشروعیت ندارد و نظامی مبتنی بر استبداد سیاسی، مافیای اقتصادی، آپارتاید جنسی و استفاده از قتل و کشتار جمعی و زندان و شکنجه برای حفظ سلطه ی سیاسی، اقتصادی و نظامی بر جامعه است. این ها از دانسته ها و بدیهیاتی است که جامعه به آن رسیده است. جامعه از جمهوری اسلامی عبور کرده است.
گام بعدی پیشروی جامعه ساختن ابزارهای قدرت است. ابزارهای قدرت امروز برای به کرسی نشاندن خواستهای اقتصادی، اجتماعی و ازادیهای سیاسی تا زمانی که پشت دشمن به دیوار خورده و به زانو در آید. و ابزارهای قدرت حاکمیت از پایین توده های کارگر و زحمتکش برای اداره جامعه پس از سرنگونی جمهوری اسلامی.
در رابطه با انتخابات های جمهوری اسلامی معمولا احزاب و گروه های صفوف بورژوازی ناراضی و در اپوزیسیون تعابیر و تفاسیر گمراه کننده ای را به خورد جامعه می دهند که گویا در نظام بورژوایی بطور عام و در جمهوری اسلامی بویژه، جور دیگری از انتخابات وجود دارد که مردم در آن برنده می شوند.
اما در نظام سرمایه داری و دنیای واقعی، هیچکدام از این انتخابات ها به نام دمکراسی و پارلمان، ابزار دخالت واقعی و مستقیم مردم در اداره ی امور جامعه و کسب قدرت نیستند.
با این وجود اگر در شرایط و توازن قوای معین، طبقه کارگر و زحمتکشان جامعه مجبور شوند در انتخاباتی شرکت کنند، این کار ملزومات و پیش شرط هایی دارد. اولین شرط هر انتخاباتی آزادی بی قید و شرط سیاسی است. آزادی بیان و احزاب و تشکل های کارگری مستقل و تشکل های توده ای مردم است. برای هر انسان آگاه و هر وجدان سالمی روشن است که در شرایط خفقان سیاسی، ممنوعیت احزاب کارگری و کمونیستی و در غیاب احزاب سیاسی و نهادهای اجتماعی، صحبت از انتخابات اگر شوخی نباشد، دهن کجی و توهین به جامعه و مردم است. افرادی که در این مضحکه از صندوق بیرون می آیند ازمیان ابله ترین عناصر در سیاست و فرصت طلبانی اند که بوی رانت و دزدی از سفره مردم به مشامشان خورده و مجلس بیزنسی برای پر کردن جیب است.
طبقه کارگر اما شکل و ابزار اعمال قدرت مستقل خود را دارد. این ابزار چیزی جز شوراهای کارگری و حاکمیت شورایی نیست. حاکمیت اکثریت تنها در جریان عمل و دخالت مستقیم و از پایین توده های کارگر و زحمتکش متحقق می شود. در شرایط امروز، جنبش مجمع عمومی منظم کارگری، سنگ بنای محکم ابراز وجود قدرتمند برای رسیدن به خواستهای فوری و ابزار قدرت و حاکمیت شورایی در فردای پس از سرنگونی جمهوری اسلامی است.
دمکراسی و پارلمان ابزار حاکمیت اقلیت دارا و سرمایه دار برای حفظ و بقای بردگی مزدی و استبداد سیاسی نظام سرمایه داری است.
ما کمونیست ها و طبقه کارگر آگاه برای جامعه ای آزاد و برابر مبارزه می کنیم. جامعه ای که هیچ قانون و مقرراتی بجز از درون شوراهای کارگری و مردمی بیرون نمی آید و هیچ نماینده ای تام الاختیار و برای مدت طولانی ماموریت نمی گیرد. نمایندگان مجامع عمومی و شوراهای کارگری در صورت تخلف و سرپیچی از قوانین و مصوبات از پایین شوراها، بلافاصله عزل شده و کس دیگری جانشین او می شود. تشکیل کنگره سراسری شوراهای مردمی هم از این قانون و مقررات تبعیت می کند. در چنین سیستم اداره ی جامعه نمایندگی نه برای طولانی مدت و چند ساله و غیر قابل عزل اند و نه حقوقی بیشتر از یک کارگر دریافت می کنند.
از انجا که آزادی بدون برابری ممکن نیست. برابری در همه ی حقوق اقتصادی و اجتماعی وسیاسی و مدنی از قوانین پایه ای حاکمیت شورایی است. بعنوان مثال برابری زن و مرد بدون برابری اقتصادی و استقلال زن در همه ی امور مربوط به کار و زندگی، بی معنی و غیرممکن است. در هشتم مارس امسال و روز جهان زن، شعار ازادی و برابری بدون قید و شرط زن در همه ی عرصه های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی ... طنین انداز خواهد بود.
در یک کلام، دمکراسی پارلمانی یک دروغ و فریب جامعه و ابزار و شکل حاکمیت طبقات دارا برای استثمار کارگران و تحمیل تبعیض و نابرابری به اکثریت جامعه است. شوراهای کارگری و مردمی یک حقیقت و شکل حاکمیت از پایین اکثریت کارگران و محرومان جامعه برای ایجاد جامعه ای آزاد و برابر است.
به این ارزیابیها در روزنامه های رژیم اسلامی در باره "انتخابات" اخیر مجلس اسلامی و مجلس خبرگان، توجه کنید: "چهلمین انتخابات؛ شکستها و پیا مهای معنادار. باتوجه به آمارهای منتشر شده به نظر سهم کلانشهرها در مشارکت پایین بود... . به طوری که تا این ساعت آرای "محمود نبویان"، نفر اول انتخابات تهران، هنوز به ۱۲۰ هزار نرسیده است." ( آرمان امروز، گروه سياسي- يکشنبه سوم مارس ۲۰۲۴) دقت کنید که طبق آمار رژیم اسلامی، در استان تهران،۱۰ میلیون نفر واجد شرایط رای دادن هستند.
