ما کیستیم ؟ – وارثان خون و شهادت. عده ای از مبارزان قبل انقلاب که در قیام سال ۱۳۵۷ مشارکت فعال داشتند و تقاص ان را با بیش از ۵ سال زندان در اسارت گاه های خمینی جلاد پس دادند و سپس با درس گیری از تجارب و اشتباهات در تمام کنش های اجتماعی از سال ۱۳۷۸ فعال شرکت نموده و تلاش کرده اند تا این کنش ها را جهت دار نمایند وآن ها را از الودگی های سیاست های اصلاح طلبان دروغین و مدعیان داخل نشین و خارج نشین پالوده نمایند .
ما نیز بخشی از همان هائی هستیم که در جنبش ۱۳۸۸ توانستیم شعار “مرگ بر دیکتاتور- مرگ بر خامنه ای ” را به شعار محوری جنبش تبدیل کرده و ساختار حاکمیت ارتجاعی جمهوری اسلامی را به چالش کشانیم . اطلاعیه ها و بیانیه های ما از همان زمان با نام جنبش انقلابی مردم ایران در تظاهرات ها توزیع و برخی رسانه های خارجی نیز بازتاب یافت. ما اعتقاد داریم جمهوری اسلامی ایران تنها حکومت در جهان است که کودکان را نیز اعدام می‌کند و هزاران زن در آن به‌خاطر مخالفت، اعدام شده و یا در زیر شکنجه به‌قتل رسیده‌اند. ده‌ها هزار زن سیاسی و اجتماعی از جمله دختران نوجوان، زنان باردار و مادران سال‌خورده در دهه ۶۰ به‌خاطر استفاده از حق آزادی بیان و عقیده اعدام شدند. کار به جائی رسید که آیت اله منتطری که خود مبدع ولایت فقیه و در موضع جانشین خمینی قرار داشت در اعتراض نسبت به اعدام دختران سیزده چهارده ساله خطاب به خمینی نوشت: «… اعدام دختران سیزده چهارده ساله به صرف تندزبانی بدون این‌که اسلحه در دست گرفته یا در تظاهرات شرکت کرده باشند کاملا ناراحت‌کننده و وحشتناک است، فشارها و تعزیرات و شکنجه‌های طاقت‌فرسا رو به افزایش است.» .این فتوا درست پس از پایان جنگ هشت ساله ایران و عراق و شکست قطعی ایران در جبهه ها صادر شد بنا به اظهارات مکتوب آیت اله منتطری بیش از ۳۰۰۰ زندانی سیاسی و به‌گفته برخی منابع چندین برابر آمار منتظری زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۰ قتل‌عام شده‌اند. براساس اسناد و گزارش‌های موثق زندانیان سیاسی در گروه‌های شش نفره یا بیشتر در فاصله زمانی نیم ساعت برای اعدام برده می‌شدند و پیکرهای آنان نیز توسط کامیون‌ها منتقل و در گورهای دسته‌جمعی به‌ویژه در خاوران دفن شدند.در طول دهه‌های گذشته نیز جمهوری اسلامی ایران با استفاده از مجازات اعدام به سرکوب مخالفان سیاسی و حتی غیرسیاسی و عادی خود پرداخته و ده‌ها هزار زندانی سیاسی اعدام کرده است. علاوه بر این مجازات‌های روش‌های دیگری شکنجه از جمله آزار و اذیت جنسی، ضرب و شتم با باتوم، میله‌های فلزی و شوکر الکتریکی، زنجیر کردن زندانیان به میله در محوطه زندان در هوای سرد یا گرم، محرومیت زندانیان از خدمات پزشکی، محرومیت زندانیان از ملاقات، انتقال طولانی مدت زندانیان به انفرادی نیز در زندان‌های ایران استفاده میشود. براساس گزارش‌های متعدد و مکرر منتشر شده بازداشت‌شدگان در این بازداشتگاه در معرض تجاوز جنسی و سوء‌استفاده جنسی و سایر شکنجه‌های غیرانسانی قرار داشتند. همچنین در سالهای نخست پس از انقلاب ۵۷، دختران «باکره» را قبل از اعدام به «عقد» پاسداران درمی‌آورد چون از نظر اسلامی دختری که رابطه جنسی نداشته و باکره است بی‌گناه به‌شمار می‌رود، اگر اعدام شود، به بهشت می‌رود. بنابر این طبق فتوایی شرعی و برای جلوگیری از به بهشت رفتن دخترانی که به دلایل سیاسی محکوم به اعدام شده بودند، در شب پیش از اعدام آنها را اجبارا به عقد(صیغه) یکی از پاسداران یا کارگزاران دیگر زندان در می‌آوردند تا با تجاوز از آنها رفع بکارت شود و بعد، اعدام شوند. گفته میشود دختر بچه‌هایی را که می‌کشند، بعد برای خانواده گل و شیرینی می‌بردند و یا کله قند و می‌گفتند دختر شما دیشب به عقد یک برادر پاسدار در آمد و امروز اعدام شد. گفته شده است که از بعضی‌ها پول گلوله هم گرفته بودند. همه این عوامل باعث ظهور جنبش دادخواهی جدید شده لذا عدم ارتباط جنبش نوین با جنبش ها و شورش و تظاهرات های قبلی بی پایه و انحرافی است . ما عامدانه در بیشتر بیانیه ها مقدمه بالا را درج کرده ایم تا نسل جوان به یادآورد با نسل قبلی او چه کرده اند و بداند که اعمال وحشیانه رژیم و پاسداران چماق بدست حافظ رژیم توتالیتر مذهبی در جنبش اخیر را قبلا با کشتارو تجاوز وشکنجه را با نسل قبلی آموخته بوده اند لذا برای همین کرارا تاکید داشته ایم جنبش زن ، زندگی ، آزادی علاوه بر ویژه گی های منحصر به فرد خود وارث جنبش های قبلی به ویژه جنبش دهه شصت بوده است. چرا که اگر از سال های شصت به بعد شاهد برخی مداراهای مقطعی رژیم هم در برخی مسائل اجتماعی بوده ایم به یمن مقاومت ، شهادت و شکنجه هزاران اسیر زندان های جمهوری اسلامی در دهه شصت بوده است چرا که در غیر این صورت رژیم جمهوری اسلامی و اندیشه ناب خمینی از همان روز نخست دارای مختصات طالبان شیعی بود اما زیرساخت و روبنای اجتماعی ایران مشابه افعانستان نبود که به سادگی اجازه استقرارحکومت طالبان شیعی در ایران را بدهد .تجربه جنبش های اجتماعی در همه کشورهای نظیر ایران موید آن است که چنانچه مردم نتوانند خواسته خودرا ازطریق انتخابات پارلمان و صندوق رای اعمال کنند بدون شک خیابان منصه برحق خواسته های مردم است .خیزش دوسال گذشته اخیر جوانان که با شعار «زن، زندگی، آزادی» از خیابان ها شروع و پرتوان تا دامنه البرز طنین یافت در فراسوی تکامل خود به شعار «سرنگونی نظام و مرگ بر دیکتاتور» تکوین یافت. سرعت و شتاب خیزش آنرا به یک جنبش سراسری با مشخصات ومختصات انقلابی تبدیل و علاوه بر شکست سکون معنی دار جامعه چهره و صف بندی نیروهای طبقاتی را دگرگون نموده است. چرائی انتخاب خیابان در جوامع دیکتاتوری محرزاست زیرا وقتی در یک جامعه بسته سیاسی مبتی بر دیکتاتوری هیج راهکار ونهاد دیگری برای ابراز عقاید وجودنداشته باشد فضاهای عمومی همچون خیابان و پشت بام محل اصلی شعارو اعلام خواسته به شمارمی رود .اینک حدود دوسال از پدیدارشدن جنبش مهسائی میگذرد و ظاهرا مدتی است جنبش از خیابان پرکشیده بطوری که رژِیم جمهوری اسلامی و دیکتاتور آن که تا همین مدتی پیش به وحشت افتاده بود مجددا با شعار حجاب به میدان بازگشته است اما اقای خامنه ای که عمری را درگنداب فتح المبین بسر می برد فراموش کرده که تاریخ دو بار تکرار میشود،« بار اول بصورت تراژدی و بار دوم بصورت کمدی و قهرمانان این تاریخ دوبار زاییده میشوند، بک بار در قامت یک اسطوره و بار دوم بشکل یک دلقک؟». از آنجا که رژیم در شرایط کنونی درصدد برگزاری انتخابات مجلس فرمایشی و مجلس خبرگان قراردارد و موج نگرانی عدم حضورمردم سراسر تاروپود رژیم و حاکمیت را فراگرفته و عده ای از اصلاح طلبان و کارگزاران سازندگی درصدد فریب مردم و کشانیدن آنها به پای صندوق های رای هستند، بخشی از گفتگوهای درون گروهی در این ارتباط را برای آگاهی جنبش انتشار عمومی داده ایم
رژیم دیکتاتوری مذهبی در سراشیبی فروپاشی قرارگرفته اما هنوز جایگزین ملی که مورد توافق همگان باشد به وجود نیامده است. همه علائم اجتماعی- اقتصادی نشان از بحران فراگیردر تاروپود حاکمیت انحصارطلبانه وشکست آموزه های قرون وسطائی دینی – مذهبی و ظهور اندیشه های نوین مبتی بر حکمرانی مردمی متضمن توسعه سیاسی – اقتصادی و حضور مردم و زحمتکشان در پس آمد فروپاشی است . با وجود این که شل کردن تحریم های بین المللی نفتی از طرف امریکا و اعوان و انصارش باعث دسترسی رژیم فلاکت بار به منابع ارزی شد اما مخارج عظیم دولتی و نهادهای بی خاصیت ضدمردمی و هزینه های سرسام آور سپاه و پروژه های نظامی – هسته ای باعث گردید این منابع ارزی هیچ نقشی در بهبود زندگی مردم نداشته و عملا بیش از سی درصد جمعیت کشور با سفره تهی از پروتوئین به سر می برند. نهادهای کارگری و کارمندی که در حال حاضر متشکل ترین شبکه های مردم نهاد را تشکیل می دهند آرام آرام به سوی اعتصابات گسترده همگانی گام بر می دارند. رژیم در آمارسازی های دروغین اقتصادی تلاش دارد وضعیت اقتصادی را متعادل نشان دهد اما شکنندگی این تعادل ناپایدار کاملا مشهوداست.تولید ناخالص داخلی به قیمت دلاری تغییر محسوسی نداشته و در محدوده 350 میلیاردلار با حجم نقدینگی بالای هفت هزار همت (هفت هزار هزار میلیارد تومان) رسیده است. هرگونه رهائی از اقتصاد مصیبت بار فعلی نیازمند بیش از 600 میلیارددلار سرمایه گذاری و بسیج نیروی انسانی دربخش های زیربنائی و رسیدن به رشد حداقل هشت درصدی سالانه است که ازعهده نظام اسلامی خارج است. دعواهای درون نظام که منبعث از تاثیرمبارزات مردمی است بالا گرفته و هرروزه شاهد افشاگری این جناح از آن جناح و فراگیری بوی تعفن فساد نظام جمهوری اسلامی درسراسرکشورهستیم. زنان بعنوان بخش پیشرو مبارزه کنونی حاضر به پذیرش وضعیت جاری نبوده و هرروزه با دستگیری عده ای و آزادی عده ای دیگر مواجه هستیم که این خود نشانه سردرگمی رژیم پلید جمهوری اسلامی دربرخورد با جنبش مدنی – انقلابی جاری در کشور است .در چنین وضعیتی وظیفه جنبش انقلابی چیست
رفیق فریبرز- رژیم به خوبی آگاه است که جنبش در حال تجدید قوا و ظهور در زمان موعوداست و به هرطریقی تلاش دارد به انحاء مختلف این زمان را به تاخیر بیاندازد تا با سرکوب و خنثی کردن جنبش جان سالم از این مهلکه بدربرد ، اما عاقلان جمهوری اسلامی هم نیک می دانند که حتی با سرکوب تمام عیار جنبش فعلی این تو بمیری از آن توبمیری ها نیست . بخش دوراندیش نظام تصور می کند با آزاد کردن برخی زندانیان سیاسی در دوره انتخابات بتوانند موضوع انتخابات را به خوشی و خرمی از سر گذرانند و با تحریم همه جانبه مردم مواجه نشوند اما همه آمارها و پیش بینی ها حتی از طرف خودی های رژیم نشان از مشارکت حداکثری 15 درصدی دارد ؟! بحث جانشینی دیکتاتور مریض الاحوال همه جناح های حاکمیت را به جان هم انداخته تا بلکه با آرایش قوا در انتخابات بتوانند در فردای سقط شدن دیکتاتور افسار حاکمیت را بدست گیرند غافل از آن که حتی ممکن است قبل ازمرگ دیکتاتور ناقوس فروپاشی به صدا درآید.
رفیق ارژنگ - خروج و جدائی برخی شخصیت هائی حاکمیت که تا مدتی پیش مجیزگوی رژیم ارتجاعی بودند و تعدد این عناصر که بعضا مشکوک و عملا سردرآخور سرمایه داری جهانی دارند ،خود نشانه های آشکار فروپاشی است . اقشار مختلف سرمایه و به ویژه اقشار خرده بورژوازي ناراضی در جنددهه گذشته برای تحقق خواسته ها و اهداف خود با علم کردن جنبش هاي اجتماعی به منظور کمرنگ کردن و به حاشیه راندن مبارزه طبقاتی نابرابري هاي اجتماعی را در مقابل نابرابري طبقاتی قرار داده است. این اقشار که اصلاح طلبان درون نظام سخنگویان آنان هستند در این چنددهه با این کار درصدد تعدیل نظام و اصلاحات در آن برآمده اند. این گروه ها در رقابت با هم روزي که به نهاد دولت شدیدا نیاز داشته و دارند، آن را تقویت، متمرکز و قدرتمند ساخته اما هر زمان دخالت هاي نهاد دولت را در اقتصاد و حرکت سرمایه مخل و مضر تشخیص داده اند، خواهان فرعی کردن نقش دولت و کوچک شدن و محدود کردن عرصه دخالت آن شده اند که نمونه دعواهای درون اتاق بازرگانی و قیل وقال روزی نامه دنیای اقتصاد و شجاع شدن یکباره شخصیت های ترسو و بزدلی نظیر موسی غنی نژاد در همین رابطه می باشد. همین بخش از سرمایه داران و ایدئولوگ هاي آنان در شرایط بحران سرمایه و غلبه بر آن بحران به نهاد دولت توسل جسته اند تا با چاپ پول- این کاغذ رنگی حتی بدون پشتوانه- به نجات آنها شتافته و از جیب سرمایه هاي عمومی، آینده سرمایه آنان را تضمین و آن ها را از مخمصه نجات دهد. و درغیر این صورت درقالب مصاحبه های خصوصی وبا رسانه های خودفریب سرمایه داری دست بافشاگری می زنند . افشاگری هائی که اگرچه ناشی از دعواها و تضادهای درون حاکمیتی و مقلب القلوب جلوه دادن برخی شخصیت هائی است که عملا با جنبش جوانان و زنان مخالف و صرفا طرفدارسرمایه داری رقابتی به جای سرمایه داری رفاقتی هستند ،که خودبه خوددر رشدآگاهی مردم از این رژیم فاسد و جنایتکار تاثیرگذاراست نشان می دهد که حاکمیت ولائی در متحدکردن جناح های داخلی نظام هم ناتوان است جه رسد به برخورد با جنبش انقلابی مردم ایران که خواهان برکناری ، فروپاشی یا سرنگونی حاکمیت دیکتاتوری دینی – مذهبی هستند .
رفیق احمد- بنظر من اگر چه خط فاصل نیروهای اپوزیسیون امری طبیعی و بدیهی است ولی مبرم ترین وظیفه ما در مقطع کنونی وحدت بر تغییر نظام جمهوری اسلامی و برقراری یک نظام مبتنی بر آرای مردم می باشد.هرگونه مسامحه در این هدف و تشدید اختلافات به معنی همسوئی با دیکتاتوری دینی – مذهبی و خدمت به ضد انقلاب محسوب می شود. هرگونه برگشت به گذشته جه گذشته استبدادی غیرمذهبی و چه گذشته راه رشد غیرسرمایه داری و چه گذشته مذهبی دیکتاتوری لائیک، ارتجاعی محسوب می شود . نگاهی به آمار زندانیان سیاسی نشان می دهد که بیشترین زندانیان سیاسی کشور در دهه اخیر همچون همه دوران مبارزاتی ایران را تعداد کارگران و هواداران جنبش کارگری و زحمتکشان ایران تشکیل می دهند و بعید است آنان و نسل سپیده قلیان ، زینب جلالیان ( قدیمی ترین زندانی سیاسی سالهای هشتاد) و ده ها کارگر مبارززندانی که عامدانه از طرف رسانه های داخلی و خارجی تحریم تبلیغاتی شده اند و همچنین امثال نسرین ستوده و بهاره هدایت خواستار برگشت به قبل و یا قراری یک دیکتاتوری از هر نوع به جای دیکتاتوری دینی- مدهبی فعلی باشند . با این توصیف وظیفه سازمان ها و گروه های طرفدار جمهوری خواهی دوصد چندان شده که تلاش نمایند با حفظ مواضع اصولی ( و نه قدرت طلبی و غرق شدن در مصیبت فدائی ، چپ بی هویتی که هنوز خودرا باز نیافته ویا برکشت به دوران مشروطیت و..) یک جبهه واحد جمهوری خواهی تشکیل و با تدوین یک برنامه حداقل برای دوران فروپاشی و بعد فروپاشی تا تشکیل مجلس موسسان و اصرار تمام و کمال به تشکیل به هرطریق مجلس موسسان ( و نه فراموش کردن آن مثل بلشویک های روسی و دارودسته خمینی) رئوس برنامه خودرا به صورت عام اعلام تا مردمی که با جنبش انقلابی همراهی دارند بدانند در فردای فروپاشی چه خواهدگذشت و مصیبت مرگ برشاه و شاه باید برود بدون این که بعدش چه شود مجددا تکرار نشود ؟!
رفیق فریبرز- در پاسخ به کسانی یا گروه های مدعی که ممکن است بگویند ما برنامه حداقل خودرا اعلام داشته ایم صراحتا یادآورشویم اگر این برنامه ها کاربرد داشت که مردم به آن پیوسته ودر جنبش مهسائی لااقل بخش هائی ازآنرا حمایت می کردند. لذا کپیه برداری و گرته برداری از اساسنامه یا برنامه سایر جنبش های انقلابی و گروه ها همان قدر بی خاصیت است که اعلام برنامه هائی که در اتاق های دربسته صورت گرفته است . برنامه انقلاب اعم از کوتاه مدت یا بلندمدت باید همسو با خواسته مردم کف خیابان و درنطر گرفتن مواضع زندانیان سیاسی صورت گیرد که جان و مال خودرا در هستی جنبش فعلی به ودیعه گذارده اند و نمی تواند در خیابان های لندن و کافی شاپ و در کارگروه های ایجادشده محافل مشکوک بین المللی طراحی شده باشد. آن چه که مشخص است با توجه تجربه تاریخی، مردم ایران دیگر دچار فریب تصمیمات کنفرانس های مشابه گوادلوپ و ظهور شخصیت های لحظه ای نخواهندشد.
رفیق احمد- با توجه به این که اخیرا تبلغات ضد کمونیستی و ضد چپ و اقتصاد مشارکتی از طرف کارگزاران سابق جمهوری اسلامی به خصوص در روزی نامه ها و رسانه های اصلاح طالبان و تجار اتاق بازرگانی شدت گرفته باید به مردم ایران آگاهی داد که مواضع رهبران و حکمرانان سایر کشورها اعم از دوست و دشمن تابع منافع ملی آنان و منافع گروه های ذینفغ بین المللی است و به مصداق کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من ، فریب خاله خرس های دغلکار را نخواهندخورد. جنبش انقلابی باید این موضوع را بدرستی برای مردم مبارز روشن کند زیرا مدتی است که روزی خواران سرمایه داری غرب مرتبا همه مصایب کشوررا متوجه روسیه و چین می کنند درحالی که نزدیکی حاکمیت جمهوری اسلامی به روسیه و چین بیشتر به دهه اخیر بازمیگردد ولی فجایع انسانی – محیطی و جغرافیای کشور از همان فردای انقلاب ظهورکرده که بخشی از آن به سیاست های مزورانه غرب دررابطه با جنبش انقلابی و ترس از افتادن انقلاب بدست انقلابیون واقعی بود . کیست که نداند تصمیمات کنفرانس گوادلوپ بدون روسیه و چین بوده و یا در جنگ ایران – عراق روسیه عمدتا جانب صدام حسین را داشته تا رژیم جمهوری اسلامی . ما تاکیدداریم که رژیم های روسیه و چین هم همان قدر از جنبش انقلابی مردم ایران وحشت دارند که غرب سرمایه داری جهانی. زیرا اساسا چین و روسیه هم بخشی از سرمایه داری جهانی با مختصات خاص خودهستند. شاید یادآوری این جملات اکبراعتماد اولین رییس سازمان انرژی اتمی زمان شاه در کتاب خاطرات او که نوشته « در اواخر فروردین سال ۵۷ برای مذاکره راجع به صنایع اتمی ایران به دیدار شاه در جزیره کیش رفتم و به توصیه رضا قطبی موضوع تظاهرات را با شاه در میان گذاشتم. شاه در جوابم گفت : « آمریکایی‌ها می خواهند ما را بردارند و برای جلوگیری از نفوذ کمونیست یک حکومت مذهبی در ایران بر سر کار آورند ، ولی نمی‌دانند که حکومت مذهبی در ایران ، پیش از آنکه به ضرر کمونیست ها باشد ، به ضرر خودشان تمام خواهد شد..». بنابراین برگرداندن اصل قضییه به سمت و سوی روسیه و چین یک فریب بزرگ دیگر از جانب غربی ها در رویکرد ورود به جنبش مهسا و تصاحب آن وانداختن تقصیرات به گردن چین و روسیه و یا بیان ترهاتی از این قبیل که گویا شاه را روس ها با الوده کردن به رادیوآکتیو مریض کرده بودند از دیگر تبلغات ضد کمونیستی لیبرال ها و فرشگردی هائی است که حتی مواضع روشن رضا پهلوی هم که اخیر اعلام داشته قبول ندارند که « رژیم امریکا برای مقابله با شوروی و کمونیسم درصدد ایجاد کمربندسبز در منطقه بودند و برای همین از روی کارآمدن رزِم جمهوری اسلامی و خمینی حمایت کردند.- ماخذ متن فارسی گفتگوی شاهزاده رضا پهلوی و پاتریک بت- دیوید؛ سقوط ایران در ۵۷ و خواستن و برخاستن مردم برای تغییر رژیم.» . جناح نئولیبرال ها و دارو دسته اتاق بازرگانی که از عمق جنبش مهسائی به وحشت افتاده و حضورفعال کنشگران چپ را در آن مشاهده کرد در یک ستیز ضد کمونیستی مرتبا با تبلیغات ضد کمونیستی و چپ ها با طرح ادعاهای خاص در مورد روسیه وچین واتصال آنها به کمونیسم ( در حالی که روسیه و شخص پوتین و چینی ها مدت هاست با کمونیسم وداع کرده ودر گرداب سرمایه داری جهانی قراردارند و رهبر معنوی اتاق بازرگانی آقای صادق عسگراولادی شریک و یارغار اقتصادی روسها و چینی ها بود ) درصدد تخطئه چپ ها برآمده اند . از همه مضحک تر برخی از این آقایان مدت ها رئیس و معاون وزیر در دستگاه های اقتصادی جمهوری اسلامی بوده و بر سر خوان نعمت قرارداشته اند که ظاهرا به علت سهم کم با برادران سابق دینی شان درافتاده اند.
رفیق فریبرز- در مورد حضور مجدد برخی اصلاح طلبان در رسانه ها بمنظور فریب مردم بریا حضور در انتخابات و تاکید ملای نقاش مار حسن کلید ساز مبنی بر حضوردر انتخابات و رای اعتراضی و این که گویا با رای اعتراضی و انتخابات مهندسی شده می توان گذاربه دمکراسی را فراهم ساخت باید گفت که تجربیات جنددهه اخیر نشانگر این موضوع است که سه مرحله برای گذار به دموکراسی قابل تصوراست .نخستین گام آن که در جامعه ایجاد فضای بازِ سیاسی به منظور سازمان دهی انتخابات آزاد فراهم شود و سپس مرحله تحکیم که به معنی استقرار یک دموکراسی نمایندگی بنیاد و لیبرال برای برگزاری انتخابات های آزاد متضمن وجودِ یک دادگستریِ تضمین کننده آزادی های فردی و گسترشِ کثرت گرائی سیاسی باشد پژوهش های تاریخی نیز پنج شرط را لازمه تحکیم و استقرارِ دموکراسی در یک کشور می دانند. این پنج شرط در وجود یک دولت قانون مدار و یک بوروکراسی برای اعمالِ قدرتِ جدید، یک اقتصادِ مستقلِ از دولت، یک جامعه ی مدنی سازمان یافته در انجمن ها و مدافعِ منافعِ خویش در برابر قدرت های دولتی و سرانجام یک جامعه ی سیاسی (احزاب، نهادها و...) که قادر باشد احترام و رعایتِ هنجارهای دموکراتیک را تضمین کند. نگاهی به تجربه دمکراسی ناقص دوران 1332-1320 نیز موید این است که برقراری دموکراسی یا دموکراتیزاسیون جامعه نتیجه ایجاد شکاف در دولت های اقتدار گرا و خودکامه میان عناصر تندرو و افراطی از یک سو و میانه روها از دیگر سو می باشد . این میانه روها که خواستار تشکیل ائتلافی برای سرنگون کردن دولتِ حاکم هستند مجبور می شوند به گونه ای فضای سیاسی را به روی اپوزیسیون سیاسی بگشایند. با این حساب و نگاهی به شروط ذکرشده معلوم می شود که رژیم توتالیتر جمهوری اسلامی نه امروز بلکه در هیج دوره ای از چهل و پنج سال تولد خود حاضر به مدارا با احزاب و نهادهای غیر خودی نبوده جه رسد به امروز که اساسا خالص سازی کلیدواژه رهبردیکتاتور قرارگرفته است .
رفیق ارژنگ – برخی ها در داخل و خارج مدعی هستند که طبقه کارگر اساسا فاقد نمایندگی اجتماعی و مبارزاتی بوده و هست . درواقع فقدان صف بندی مبارزاتی طبقه کارگر در جنبش اخیر باعث شده این افراد تصور کنند ایران فاقد یک طبقه کارگر معین با مرزبندی مشخص است . تجربه تاریخی مبارزات کشور از سالهای 1325 تا کنون نیز موید آن است که تاکنون هیچ کدام از تلاش هاي دارندگان نیروي کار به دلایل ضعف هاي تاریخی قادر به انقلاب کردن نشده و حتی علیرغم تلاش و نقش پررنگ نفتگران مبارز در سرنگونی سلطنت ، جنبش کارگری تا مدتی پیش به طبقه اي براي خود و طبقه اي انقلابی تبدیل نشده بود. اما تفاوت زمان فعلی با دوران انقلاب 1357 و مبارزات متداوم دهه شصت روی به خویشتن آوردن طبقه کارگر به جای روی آوری به سازمان ها و گروه هائی است که عمدتا حافظ منافع طبقه کارگر نبودند. تاریخ نشان داده است که تا زمانی که تولید طبقاتی حاکم است و تولید کننده در تولید و توزیع و گردش و مصرف نقشی نداشته باشد، سیه روزي جامعه کاروتولید تداوم خواهد یافت، خواه تولید براي حزب، دولت مانند حزب بلشویک باشد و یا براي دولت چند حزبی فدرالیستی مانند آمریکا و آلمان. اینجا دیگر اشکال دولت به اسم سلطنتی، دموکراتیک، فاشیستی، لائیک و مذهبی وحتی کمونیستی تغییري در ماهیت شیوه تولید سرمایه داري ایجاد نخواهد کرد. تا زمانی که دوگانگی کار از بین نرود، نظام سرمایه سر جاي خود باقی خواهد ماند. تجربه مبارزاتی دهه 1330 و سال های 1357 و جنگ ایران و عراق به کارگران و زحمتگشان یادداد سایر بخش های مبارزاتی براساس منافع خودشان در زمان لازم جنبش کارگری را گوشت دم توپ کردن قلمداد می کنند . تجربه تاریخی جنبش کارگری نشان داده که در همه جاي دنیا توده کارگران بطور عام و کارگران رادیکال و حتی کارگران با جهت انقلابی به طور اخص، همیشه قربانی قدرت سیاسی و رقابت رقابت بین کسانی که براي قدرت سیاسی جنگیدند، شده اند. کارگران در عمل به ویژه در دوران جمهوری اسلامی با پوست و گوشت خود دریافته اند همانطور که نیروي کار کارگران مرز زبان، ملیت، مذهب و مرز جغرافیایی را به رسمیت نمیشناسد و درموضع گیري و عمل خود باید منفعت تاریخی طبقاتی کل نیروي کار کشور را مد نظر قرار دهد .آن چه کارگران ایرانی در عمل طی این چهل و چندسال یاد گرفته اند این است که کسانی که خودرا پیش آهنگ نامیده و مدعی آموزش به کارگران بوده ، خود به آموزش نیاز داشته و دارند و به همین دلیل است که جنبش کارگری ایران هنوز رهبر یا رهبری خودرا بازنیافته است . جنبش کارگری و سایر جنبش های اجتماعی به درستی یاد گرفته اند که که دولت جمهوری اسلامی حتی از وظایف مندرج در قانون اساسی به استثنای سرکوب عمومی ، ناتوان از وظایف خود ودر عین حال لاقیدي خود را در قبال جان انسان ها در سراسر کشور در انظار همه جهانیان به نمایش گذاشته ونئولیبرالیسم در پوشش سرمایه داری مذهبی - رفاقتی همه امکانات توسعه کشور و محیط زیست مردم را تخریب نموده است . خوشبختانه جنبش مهسائی ثابت کرد علیرغم حضور زنان شجاع و جوانان جان برکف ، بدون حضور جنبش کارگری و اعتصابات همگانی امکان به زانو درآوردن رژیم جمهوری اسلامی میسر نخواهدبود .لذا این وظیفه خطیر به عهده کارگران مبارزو جنبش کارگری که همیشه حرکت آنها باعث به حرکت در آمدن کارگران غیر مولد چه در کارخانه ها چه در خارج از کارخانه شده و همچنین تعمیق مبارزات همه افشار جامعه تا فروپاشی و سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی خواهدشد.
رفیق احمد - ما به عنوان بخشی از مبارزانی که هم چوب دوران استبداد شاهانه را خورده و هم داغ رژیم جمهوری اسلامی برتن مان است بدون آن که درصدد مقایسه رژیم هردو پهلوی با رژیم جاهل ارتجاعی اسلامی باشیم ، براین باورهستیم آینده کشوررا در برقراری توسعه موزون در هرسه بخش سیاسی- اجتماعی و اقتصادی و مشارکت همه افشار مردم در برقراری جمهوری دمکراتیک مبتی بر مردم سالاری و ایجاد نظام انتخابات عمومی در همه سطوح حاکمیتی دانسته و فروکاستن خواسته های مردم را به اصلاحات دروغین درون رژیم جمهوری اسلامی را فریب و خیانت به جنبش انقلابی می دانیم جرا که اساسا خواسته مردم بر تغییر رژیم خودنوعی اصلاحات بوده که مرزبندی مشخصی با اصلاح طالبان درون حاکمیت دارد .