خدامراد فولادی: یوم النکبه!

و به یوم النکبه شهرت یافت برای ما ایرانی ها هم یادآور و تداعی کننده ی چنین اتفاق ِ نکبت باری است. اتفاق ِ غافلگیر کننده ای که در آن دولت و حکومتی با عنوان ِ ناسازنمای « جمهوری ِ اسلامی» - ناسازنما به لحاظ ِ نام و محتوا-، به سرکرده گی ِ ملاهای حجره نشین ِ حوزه های فقهی ِ عقب مانده از دوران ایجادشد که با تحکیم ِ قدرت ِ سیاسی ِ متکی براسلحه اش موجب ِ آواره گی و پناه بردن ِ چندین میلیون ایرانی ِ محروم شده از حقوق ِ انسانی وشهروندی به دیگرکشورها گردید. درنتیجه، یوم النکبه ای به شکل ِدیگراما باهمان خصوصییات ِ تشکیل ِ دولت ِ اسراییل دراینجا تکرارگردید. یعنی، دولت و حکومتی دینی قدرت ِ سیاسی را تصاحب و ساکنان ِ این کشور یا سرزمین را به خودی و غیر ِ خودی تقسیم نمود، که منظور از خودی مومن به دین و مذهب یا اسلامییت و امامت ِ رژیم، و منظور ازغیر ِخودی هرآن کس که این خصوصییت ِ ایمانی اعتقادی را نداشته باشد.
اگردولت ِاسراییل درمواجهه با یوم النکبه ِ فلسطینی ها به مرور ِ زمان چه در وجه سیاسی و چه حتا در وجه ِ اعتقادی تا حدود ِ زیادی مجبور به عقب نشینی گردید و حالت ِ دفاعی به خود گرفت، اما یوم النکبه ِ فقاهتی آخوندی ِ گریبانگیر ِ ایرانی ها هنوز با شدت ِ بیش از پیش ادامه دارد و روز به روز بر دامنه ی اعمال ِزور وتهاجم اش به زنده گی وهستی ِاجتماعی و تاریخی ِ ساکنان ِ این سرزمین افزون و افزون تر می گردد.
سال ِ 1401 چهل و چهارمین سال ِ پیدایش ِ یوم النکبه ی رژیم ِ ولایتی خلافتی در ایران است. چهل و چهارسال زنجیره ی به هم پیوسته ای از جنایات ِ روزمره ی مکافات پس نداده. چهل و چهارسال هر روزش تجاوز به حقوق ِ شهروندی و حق ِ حیات ِ سلب شده از میلیون ها انسان.
در سوی دیگر اما این انسان های گرفتار شده در زنجیره ی یوم النکبه ِ استبداد نیز هیچ گاه ساکت و دست بسته نبوده و به اشکال ِ مختلف با آن به مقابله پرداخته اند. از مقابله به مثل به صورت ِ واقعی در اعتراضات ِ عملی، تا مقابله به مثل در فضای مجازی. در این مقابله جویی های فعالانه ، تمام ِ روزهایی که رژیم به عنوان ِ جشن اعلام و زنده گی را تعطیل می کند، برای ایرانی ها یک یوم النکبه تلقی شده و با بی اعتنایی و بیزاری نسبت به آن از مشارکت و حضور در آن خود داری می کنند، چرا که جشن ِ استبداد را جشن ِ خود نمی دانند، اما در مقابل تمام ِ روزهایی که رژیم اعلام ِ سوگواری و عزاداری و تعطیل می کند، برای شهروندان « یوم السرور» یا روز ِ جشن و شادمانی و خوشگذرانی در خانه یا در پارک ها و مکان های عمومی است.
معنا ومفهوم ِ این همبودی ِ تاریخی ِ نابه جا و ننابه هنگام ِ اجباری و تحمیلی چیزی جز دوپاره گی و شکاف ِ پرناشدنی میان ِ جامعه و حکومت نیست. حکومتی تجاوزگربه ابتدایی ترین حق ِ انسانی یعنی حق ِآزادی ِانتخاب به تشخیص واراده ی آگاه ِ خود، و تحمیل کننده ی ایدئولوژی عقب مانده ی خود به دگراندیشان و تقسیم ِ انسان ها به خودی و غیر ِ خودی و مجازات ِ غیر ِ خودی ها. رژیم ِ دشمن ِ نشاط و شادی و ترویج و تحمیل کننده ی مراسم ِ مذهبی ِ روضه خوانی و عزاداری به جامعه، رژیمی که جشن اش سوگواری ِ میلیون ها شهروند ِ آگاه و عزاداری های پایان ناپذیر اش موجب انزجار و بیزاری ِ آنهاست. رژیم ِ آواره کننده ی میلیون ها انسان ِ دگراندیش و حق طلب از شهر و کشور ِ خود با جبر ِ سیاسی به دیگر کشورها. آینده ی چنین رژیمی با چنین خصوصییاتی را می توان با یقین ِ علمی پیش بینی نمود که بیش از این پایدار نخواهد ماند و دیر و دور نیست آن روز که « یوم السرور» ِ جشن و شادی ِ میلیون ها شهروند ِ آگاه بر « یوم النکبت ِ »وجودی و ایدئولوژی ِ مصیبت آفرین اش چیره گردد و آن را برای همیشه روانه ی جایگاه مناسب اش درزباله دان ِ تاریخ نماید . باش تا روز ِ ذلت ِ این رژیم ِ دوران ستیز برسد!