روز ۱۸ آذر بشار اسد سقوط کرد. این سقوط حاصل یک جنبش انقلابی و آزادیخواهانۀ مردمی نبود. حتی رژیم چنجی بر مبنای یک خیزش انقلابی نیز نبود، مانند به قدرت رسیدن رژیم اسلامی در ایران در سال ۱۳۵۷.

نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران: بی‌عملی جهانی، ناکارآمدی اپوزیسیون، و راهکارهای پیش‌رو

پس از سیزده سال جنگ داخلی، گروه‌های مسلح اسلامی مخالف دولت سوریه در حملات سریع ده روزه خود حکومت بشار اسد را سرنگون کردند. اکنون گفته می‌شود حدود شش ماه پیش، آن‌ها برنامه‌ای برای یک حمله بزرگ به ترکیه اطلاع دادند و به گفته دو منبع آگاه از این برنامه‌ریزی‌ها، احساس کردند ترکیه به‌طور ضمنی با آن موافقت کرده است. 

درهای زندان‌های سوریه اینک گشوده شده. تصویر آشنا و همیشگی انقلاب‌ها: تظاهرات خیابانی، شعارهایی در طرد رژیم حاکم و بعد سرنگون‌کردن تمامی مجسمه‌های پدران و پسران حاکم رژیم پیشین و بعد هجوم مردم به زندان‌های معمولاً خالی، چرا که قبلا حاکمان هنوز در قدرت معمولا در ژستی به نشانه دوستی از جانب رژیم در حال سقوط آزاد می‌شدند.

روز یک شنبه ۸ دسامبر رژیم بشار اسد سقوط کرد و موجی از شادی سراسر سوریه و ایران و منطقه را فراگرفت. سقوط اسد که ستون اصلی حکومت اسلامی و روسیه در منطقه بود، بسیار ناگهانی و سریع صورت گرفت و شهرهای بزرگ سوریه طی دو هفته اخیر پی در پی به دست شورشیان افتاد.

رژیم دیکاتوری اسد اینبار نه در جدال و رویارویی با مردم بپاخاسته بشیوه ای که سال 2011 اتفاق افتاد و نزدیک بود به زیر کشیده شود، و حامیانش به دادش رسیدند، بلکه در جنگی که قدرتهای جهانی و منطقه ای در پشت پرده  آغازگر آن بودند، پس از کمتر از دو هفته جنک و گریز نهایتا بامداد دیروز 08.12.2024 سقوط کرد.

مردم سوریه حق دارند از خلاصی از شر حکومت مستبد بالای سرشان خوشحال باشند! اما نیرویی که قرار است به رهبری این «شورشیان» ، با دخالت و شراکت انواع دولت های مرتجع جهانی و منطقه ای، اگر بتواند بر مسند قدرت بنشیند!

با سقوط حکومت بشار اسد آخرین ستون “محور مقاومت” جمهوری اسلامی در منطقه فروریخت و رژیم خامنه ای  ته مانده  نفوذ و اعتبارش در منطقه و حتی در میان نیروهای متحدش را از دست داد.