سپیده ما را دوباره دستگیر کردند. تنها بعد از چند ساعت. آمده بود که با خود برای ما امید بیاورد. به ما یادآور شد که دشمن چقدر زبون است و یک مبارز چقدر عظیم می‌تواند باشد. آمده بود اوج اراده یک مبارز را به نمایش بگذارد. آمده بود که به ما یادآور شود که هنوز دوران قهرمانی است. آمده بود بگوید هنوز آرمانخواهی، مقاومت و تسلیم نشدن، تا آخرین نفس جنگیدن از مد نیافتاده است. آمده بود بگوید این سنت ماست. به ما قهرمانانی را یادآور شد که بعضی‌ها از یاد برده‌اند. سپیده‌تنها نبود. حرکتش فردی نبود. سپیده امروز نماد مقاومت طبقه کارگر است. او تک و تنها دم در زندان شعار داد و کل رژیم را به نبرد طلبید، این حرکت او یک تظاهرات چندین میلیونی بود.
سپیده دیگر یک تک فرد نیست. سمبل مقاومت یک طبقه است، قهرمان یک طبقه است .
او بعضی‌ها را هاج و واج کرد، آنها که رزا لوکزامبورگ، کلارا زتکین، روزبه، دانشیان و پویان را به یاد ندارند. آنها که یا از کاک شوان ، شوکێ خیرآبادی ، کاک فواد، توماج ، مختوم، جرجانی و هزارها کمونیست دیگر نشنیده‌اند یا مایل نیستند به خاطر بیاورند.
سپیده یادآور جمال چراغ ویسی و جوهیل و توماج و بقیه قهرمانان ما و آرمانخواهی‌شان است. در سنت طبقه ما سپیده‌های بیشمار بوده‌اند. سپیده ما یادآور آن رشادتها و قهرمانیها است. یک بار دیگر نشان داد که می‌شود تسلیم نشد، که می‌شود حکومتی تا دندان مسلح را به رعب و وحشت انداخت، که می‌شود خندان ، شاداب و با روحیه به میدان این نبرد نابرابر رفت و لرزه بر اندام حاکمان انداخت. او یک بار دیگر نشان داد که قهرمانان هنوز وجود دارند و درمیان ما هستند. از کمونارهای پاریس تا سپیده قلیان خطی است ممتد و سنتی نازدودنی. این طبقه تنها با روحیه‌ای سپیده‌وار می‌تواند در این نبرد نابرابر پیروز شود.
زنده باد سپیده ما