ازجمله لباس های چندش آوری که حتی دیدن آنها یادآور رنج، مصیبت و تباهی زندگی میلیون ها انسان است، لباس آخوند و شکل و شمایل و عمامه آنها است. درست مانند علائم دیگری چون حجاب و علائم نازیسم و سبیل هیتلری وكلاه کوکلوس کلان ها و امثالهم. اینها دیگر لباس و پوشش معمولی نیستند. نشانه لکه هایی مصیبت بار بر زندگانی بخش های بزرگی از بشریت در طول تاریخ اند .به عمامه پرانی اما اگر بعنوان سرگرمی و زنگ تنفس و چاشنی یک مبارزه و جنبشی انقلابی نگریسته شود پیامش را رسانده است. ادامه آن اما مناسب جنبش برای آزادی نیست. چرا؟
واقعیت این است که عمامه و لباس ملا و آخوند تنها سمبل جمهوری اسلامی و نظامی که این رژیم حافظ تمام و کمال آن است، نیست. بخش بسیار بزرگی از افراد و كادرهای ریز و درشت دستگاه های حكومت اسلامی با کت و شلوار، لباس نظامی و حجاب و چادر مشکی و یا انواع لباس های محلی امورشان را دنبال می‌کنند. عمامه به سر ها شاید قطره ای از دریای آنها باشند.
عمامه پرانی، آنهم عمامه آن بخش از دون پایه ترین آخوند هایی که معمولا سهم بسیار ناچیزی از سفره حکومت اسلامی دارند و ناچار باید در میان نفرت مردم به امور زندگی خود بپردازند، اگر چه باز هم موجب آرامش است اما در عین حال میتواند مانع از گسترش و تمرکز جنبش به موضوع اصلی اش بشود.
هیچ حكومتی و از جمله حكومت شاه در نتیجه فقط تظاهراتهای خیابانی سرنگون نشده است. آنچه كه حكومت شاه را سرنگون كرد، اعتصاباتی بودند كه كل دستگاه دولتی و امور اقتصادی آنرا فلج كردند. اعتصابات ادارات دولتی، بیمارستانها، مدارس، دانشگاه ها، برق، حمل و نقل شهری و در پایان اعتصاب كارگران نفت بودند كه حكومت شاه را سرنگون كردند. اعتصاباتی كه ریشه در جنبش های اجتماعی اقشار و طبقات تهیدست و بخصوص طبقه كارگربرای احقاق حقوق صنفی و سیاسی و اجتماعی داشتند. میتوان درباره این خواسته‌ها و تصورات آن زمان بحث كرد. وجود و ضرورت این جنبش ها برای سرنگونی حكومت اسلامی را اما نمیتوان انكار كرد.تصور و یا خواست سلطنت طلبان، ناسیونالیست ها و چپ های فقط سرنگونی طلب اما این نیست و همین را هم تبلیغ میكنند. سلطنت طلبان و مجاهدین و ناسیونالیست های ترك و بلوچ و كرد نفعی در حضور این جنبش ها ندارند، چرا كه هر یك از این جنبش ها سازمان و رهبری خود را مقابل جامعه و از جمله همین نیروها قرار میدهند، صف و جنبشهایی كه به راحتی به رهبری این یا آن فرد یا سازمان رضایت نمیدهند. بی‌جهت نبود كه اولین اقدام حكومت اسلامی پس از سركار آمدن حمله به همین رهبران و جنبش شان بود.
سؤال اما این است كه چه چیزی و یا چه شعاری میتواند مایه گسترش این جنبش ها، همبستگی و پیشرفت آنها باشد؟ ما قبلاً در نوشته "آزادی زندانیان سیاسی بدون " شکستن در زندان ها" هم ممکن است!" درباره ضرورت شعار "آزادی زندانی سیاسی" برای نمونه توضیح دادیم و نشان دادیم كه چنین شعاری امكان وسعت و توده‌ای شدن را دارد، عمامه پرانی اما امكان توده‌ای شدن و تحرك وسیعتر این جنبش های اجتماعی را ندارد، ضمن اینكه این رویه و چسباندن آن به جنبشی که باید پایه عظیم این نظام و دستگاه‌های آن را نشانه برود، هیچ سنخیتی با مبارزه ای رادیکال، اجتماعی، و به درجه اولی انقلابی هم ندارد.
نشانه و یا هدف واقعی جنبش، قیام و انقلاب مردم بیزار از جمهوری اسلامی، زیر و رو کردن حکومت شان همراه با همه ماشین سرکوب و تمامی قوانین و فرهنگش است.
مامتنفر از همه ظواهر حکومت اسلامی هستیم اما اگر خشم و نفرت و عصبانیت در بطن مبارزه و جنبش انقلابی میتواند برای لحظاتی موجه باشد، تبدیل شدن آن به موضوع روز مبارزه خطرناك است. خود آخوند ها هم می‌دانند که به هنگام قیام برای سرنگونی رژیم بسیاری خواهان فرستادن آنها به پای چوبه های دارهستند. فکر می‌کنیم همه انسان هایی که به امر سازماندهی مبارزه و قیام معتقدند، همه انسانهایی كه متنفر از كشتن و اعدام هستند و آنرا در جمهوری اسلامی تجربه كرده اند، مخالف حکم اعدام هستند. قیام اما منطق خود را هم دارد.
از این لحاظ عمامه پرانی فقط میتواند این لحظات را در این مبارزات نمایندگی کند و پیام واقعی اش را هم برساند. اما خارج شدن از این آنرا تبدیل به پروژه‌ای میكند که میتواند مانع گسترش، تعمق و همبستگی همان جنبشهای اجتماعی بشود كه در ابتدا به آنها اشاره كردیم. مبارزه ای بشدت سطحی از نوع فعالیت سلطنت طلبان و مجاهد و امثالهم بر علیه "آخوند" و " حکومت آخوندی". در حالی که حکومت اسلامی بدون عمامه راهم حتی بخشهایی از فراكسیونهای درونی خودشان هم تبلیغ میكنند.
عمامه پرانی از جمله پاسخ در خوری به زندانی شدن بیش از ۲۰ هزار نفر از جوانان ما و كل زندانیان سیاسی که باید همین امروز آزادیشان را به راس مطالبات این جنبش تبدیل كنیم هم نیست. عمامه پرانی میتواند موجب رضایت و خنده برای لحظاتی باشد. مطالبه "آزادی زندانیان سیاسی" اما بطور سراسری و قدرتمند در محل کار و زندگی جواب به آن ۲۲۷ نماینده حکومت اسلامی در مجلس هم هست که رای به اعدام برخی از زندانیان دادند و هم اینكه اعتماد به نفس برای خنثی كردن دستگاه وحشت و سركوب حكومت را هم ایجاد میكند و امكان پیوستن توده های هرچه ویسعتری به این جنبش را فراهم میكند.
دفتر پژوهش های تحزب کمونیستی در ایران
١٨ آبان ١٤٠١ -٩ نوامبر٢٠٢٢
www.dar-rah.com