امین قضایی: گام های یک انقلاب

منظور از استمرار این است که تظاهرات باید به صورت روتین و نسبتا منظم در یک یا دو روز در هفته و در صورت ممکن براساس فراخوان های مشخص شکل بگیرد. اهمیتی ندارد که چه کسی فراخوان می دهد. با استمرار، جوانان انقلابی در انجام کارها ماهرتر و پخته تر خواهند شد و هسته های انقلابی کوچک در محله نیز تشکیل خواهند داد.

در این مرحله، جمعیت زیاد نیاز نیست و این مفید هست. بگذارید جیره خور های رژیم تجمعات را مسخره کنند یا کم اهمیت قلمداد کنند. جمعیت اندک هرگز نباید باعث تضعیف روحیه و دلسردی انقلابیون شود. تعداد چند صد نفری (حتی در برخی محله ها چند ده نفری) برای تشکیل تظاهرات کافی است. جوانان انقلابی هسته های تظاهرات را ترجیحا در پاساژها (اما نباید برای مدت طولانی آنجا بمانند)، مراکز خرید و یا میادین شکل می دهند. بسیاری با ایجاد راهبندان و بستن راه ها با ایجاد موانع و آتش مانع هجوم نیروهای سرکوب به سوی انقلابیون می شوند.

اگر تظاهرات هر سه ویژگی استمرار، پراکندگی در محله ها (تظاهرات محله محور) و گستردگی در شهرهای کشور را داشته باشند، پس سد سرکوب شکسته خواهد شد. شکستن سد سرکوب بدان معناست که رژیم متوجه می شود که توانایی خاموش کردن آتش «ناآرامی ها» را ندارد. پس معمولا در این شرایط رژیم سعی می کند خشونت به خرج دهد. در قیام آبان، این خشونت جواب داد، اما خوشبخانه مردم این بار متوجه شده اند و با اعمال قهر انقلابی، حربه اعمال خشونت را از رژیم گرفته اند. پس تاکنون رژیم ایران نتوانسته است تظاهرات محله محور را سرکوب کند. رژیم تمام میزان خشونت خود را نیز به خرج داده است (این را مطمئن باشید). به همین دلیل سعی کرده است در زندان های خود چنگ و دندان نشان دهد. وقتی خشونت هم جواب ندهد، پس در صورت استمرار تظاهرات محله محور، بزودی رژیم وارد موقعیت دفاعی می شود یعنی ما به مرحله دوم انقلاب گذر می کنیم.

خوشبختانه مرحله اول ولو با هزینه زیاد و دادن خون های گرانبهای جوانان به پایان نزدیک است. برای عبور از مرحله اول باید تعدد تظاهرات بیشتر شده و بر شمار جمعیت معترض تاحدی افزوده گردد.
اکنون پرسش این است که از اینجا به کجا می رویم؟

عبور از این مرحله چند دستاورد را به همراه خواهد داشت:
اول اینکه بسیاری از نیروهای رژِیم ریزش می کنند (سخنرانی اخیر خامنه ای تلاشی بود برای جلوگیری از این ریزش)، دوم اینکه نیروهای سرکوبگر مستهلک، خسته و فرسوده شده و روحیه خود را از دست می دهند و یا اگر اندک مایه ای از انسانیت در انها باقی مانده باشد، به کار خود شک می کنند و کار را رها می کنند. سوم اینکه روحیه انقلابی بالا می رود و جوانان یاد می گیرند که چگونه تظاهرات را شکل داده و از خود محافظت کنند.

پس ما آماده می شویم به مرحله دوم برویم:

2. افزایش مشارکت و تبدیل تجمعات محله محور به راه پیمایی های بزرگ:
وقتی رژیم خود را از آرام کردن اوضاع و بازگشت به وضعیت عادی ناتوان ببیند، سعی می کند نیروهای خود را در وضعیت دفاعی نگاه دارد، یعنی صرفا از مراکز حساس نظامی و سیاسی و از برخی منطقه های کلیدی و مشخص در شهر دفاع می کند. بنابراین آنها دیگر برای سرکوب مردم به خیابان های فرعی و محلات نخواهند رفت. این یعنی همان چیزی که به آن می گویم شکستن سد سرکوب. با مشاهده این وضعیت دفاعی رژیم، مردم نظاره گر و کسانی که تا کنون تماشاچی بودند متوجه می شوند که در تظاهرات از مزدوران خبری نیست، پس شجاعت پیدا می کنند و بر جمعیت تظاهرات های محله محور افزوده خواهد شد. یک خطر این است که انقلابیون در مرحله اول بمانند و با کوچک بودن تظاهرات روحیه خود را از دست بدهند. اما اگر استمرار حفظ شود، آنها به مرحله دوم خواهند رسید و مشارکت افزایش می یابد. اما تا پیش از تشکیل راهپیمایی های بزرگ، فعلا باید این مناطق خاص و تسخیر اماکن دولتی را به مرحله بعد واگذار کرد.

در این مرحله، تظاهرات محله محور با جمعیت بیشتر و سهولت بیشتری شکل خواهد گرفت. اکنون وقت این است که آنها تجمعات خود را به خیابان های اصلی تر ببرند. به بیان دیگر، تجمعات محله ای را به راهپیمایی ها گسترده تبدیل می کنند. مردم معترض مانند جویبارهای کوچک به خیابان های اصلی آمده و رود خروشانی را تشکیل خواهند داد. یک اشتباه انقلابیون این می تواند باشد که بدون افزایش مشارکت، تظاهرات را از محله ها به خیابان های اصلی و مناطق حساس شهر ببرند. بنابراین در مرحله دوم، افزایش مشارکت کلیدی است. مردم با مشاهده فقدان نیروهای سرکوبگر در محلات، این شجاعت را خواهند یافت که به خیابان ها بیایند. ولی همزمان تشویق به شرکت در تظاهرات باید در سطح زندگی و گفتگوی روزمره صورت بگیرد.

در پایان این مرحله، ممکن است رژیم حکومت نظامی و مقررات منع رفت و آمد اعلام کند و ارتش را به خیابان بیاورد. این برای رژیم، یک ریسک بزرگ و راه بی بازگشت است یعنی تمام موجودیت خود را به تصمیم چند سرباز ارتش در خیابان سپرده است. این برای مردم یک پیروزی بزرگ است. ارتش ها توانایی مقابله با راهپیمایی های بزرگ را ندارند. نیازی نیست دلخوش کنیم که ارتش به مردم خواهد پیوست، اما می توانیم روی آن حساب باز کنیم که آنها در نهایت نمی توانند جمعیت چند صد هزار نفری را متفرق کنند. آنها در نهایت تسلیم می شوند چون ارتش برای این کار ساخته نشده است.

در این مرحله، ممکن است عده ای خائن از اصلاح طلبان رژیم یا حتی اپوزیسیون (کسانی این ایده ها را خواهند داد که حتی فکرش را هم نمی کردید) طرح هایی مانند آشتی ملی را پیش کشند. مردم انقلابی باید نسبت به همه این پیشنهادات بی توجه باشند.

3. ضربه نهایی و مارش پیروزی:
این راهپیمایی بزرگ باید در تهران صورت بگیرد. راهپیمایی های چند ده هزار نفری در خیابان های اصلی باید افزوده شده و به صورت یک راهپیمایی بزرگ چند صد هزار نفری یا میلیونی رشد کند. در این صورت شرایط برای تسخیر اماکن دولتی یعنی ضربه نهایی آماده خواهد بود. قبل از آن انقلابیون باید به نیروهای حکومتی اولتیماتوم بدهند تا حداکثر ریزش و فرار بین آنها صورت بگیرد. این اتفاق باید در تهران بیافتد، پس لازم است که در این مرحله (و نه در مرحله اول یا دوم) انقلابیون در کرج و شهرهای اطراف به انقلابیون در تهران بپیوندند.
مردم ایران اکنون در پایان مرحله اول هستند. در این نقطه از راه، اگر تظاهرات محله محور بیشتر و پرتعدادتر ادامه یابد، بزودی زمینه برای ایجاد راه پیمایی ها بزرگ و تسخیر اماکن دولتی فراهم خواهد شد. رژیم و عناصر آن تلاش می کنند تجمعات اعتراضی را کوچک و بی اهمیت جلوه دهند. بسیار مهم است که این پروپاگاندای آنها را خنثی کنیم. کوچکی و پراکنده بودن تجمع ها اتفاقا مطلوب است و همین امر رژیم را کلافه کرده است. همزمان، جوانان انقلابی باید تلاش کنند که گفتمان انقلابی را به زندگی روزمره ببرند و از اقوام و دوستان خود دعوت کنند که به تظاهرات بیایند. خانواده ها و افراد مسن تر می توانند صرفا با حضور خود در محلات، پشتوانه و دلگرمی باشند در حالیکه جوان تر به خیابان های بزرگتر می روند و شعار می دهند و یا از جمعیت در مقابل سرکوبگران دفاع می کنند.

به یاد داشته باشید، این یک جنگ است، در جنگ هر روز عملیات انجام نمی شود. بنابراین اگر موفق به انجام تظاهرات نشدید هرگز نباید دلسرد و ناامید شوید. حفظ روحیه جنگی مهمترین چیز است. بسیاری از ارتش ها از زمستان، گرسنگی، ضعف روحیه و فقدان انگیزه شکست خورده اند تا با گلوله و خمپاره های دشمن (نمونه اش روسیه در جنگ اخیر با اوکراین).
انقلاب ایران بیش از آنچه به نظر می رسد به پیروزی نزدیک است. با استمرار در تظاهرات و افزایش مشارکت (تا حدی که براحتی جمعیت به سرعت توسط مزدوران رژیم متفرق نشود)، به زودی رژیم نیروهای سرکوبگر را به وضعیت دفاعی خواهد برد و ما وارد مرحله دوم می شویم.