خدامراد فولادی: مجاهدین هم حکومت ِ اسلامی می خواهند1

مشکل ِ نخست بدون ِ شک و با توجه به خیزش ِ آگاهانه و نیرومند ِ کنونی دیر یا زود حل خواهد شد و رژیم ِاسلامی ِحاکم به زباله دان ِ تاریخ یعنی جایی که سزاوار ِآن است سرنگون خواهد شد . اما، مشکل ِ اپوزیسیون ِ فرقه سالار ِ در کمین ِ قدرت ِسیاسی همچنان حتا با شدت و حدت ِ بیش از پیش به قوت ِ خود باقی است و با توجه به تعدد ِ این فرقه ها و تجربه ی تاریخی می توان پیش بینی نمود که هرکدام از آنها به قدرت دست یابند، چرخه ی استبداد همچنان برجا و برقرار خواهد ماند. در واقع، این خود ِ استبداد ِ در قدرت است که به دلیل ِ ایجاد ِ فضای ِ بسته و سلب ِ امکان ِ برخورداری از آزادی ِ بیان و ایجاد ِ گفتمان های آزادانه ی چند جانبه ی نظرات ِ مختلف از جامعه، موجب ِ بازتولید ِ استبداد در اشکال ِ گونه گون ِ آن می گردد. فرقه سالاران نیز با آگاهی و سوء استفاده ازاین فضای بسته و فقدان ِآزادی های سیاسی است که هرکدام خود را تنها جایگزین ِ رژیم ِحاکم معرفی می کنند که در عین ِ حال نشانگر ِ انحصارطلبی و تمامییت خواهی ِ هریک از آنها هم هست. یک دلیل، و البته مهم ترین دلیل ِ ضدییت ِ فرقه گرایان با دموکراسی ِ واقعن موجود نیز همین سوء استفاده و بهره برداری از موقعییتی است که استبداد ِ حاکم برای شان فراهم نموده، در حالی که در شرایط ِ وجود ِ دموکراسی چنین موقعییتی برای اظهار ِ وجود و خود راتنها جایگزین قلمداد کردن و تحمیل ِ خود به جامعه ی محروم از آزادی ِ مقایسه و آزادی ِ انتخاب وجود ندارد. نمونه ی زنده و هم اکنون پیش ِ چشم ِ این جایگزینی و قدرت گیری ِ استبداد از استبداد، تصاحب ِ قدرت ِ توضیح المسائل نویسان و دعا نویسان ِسراز گور ِ هزار و چهارصد ساله برآورده با سوء استفاده ازنبود ِدموکراسی در حکومت ِ شاهنشاهی است. این تجربه ی تاریخی به ما می گوید: هر محفل، یا تشکل یا جمعییتی که در چارچوب ِسازوکارهای سیاسی عقیدتی(ایدئولوژیک ) ِ این دوران قرار نداشته باشد و هدف اش تصاحب ِ قدرت ِ سیاسی چه علنی و چه به ویژه مخفیانه بوده و خواهان ِاعمال ِ سلطه و اقتدار ِمادام عمر در انحصار ِ خود در جامعه وبر جامعه باشد، تشکیلاتی فرقه گرا و فرقه سالار است. فرقه، محفلی دوستانه ( رفیقانه)، ویا تعدادی افراد ِ عملگرای ِ همعهد و همپیمان است که بر سر ِ موضوع ِ مشخص ِ کسب ِ قدرت ِ سیاسی به هر طریق ِ ممکن با یکدیگر متحد می شوند. « هر طریق ِ ممکن» ی که فرقه سالاران آن را برخلاف ِ شکل و محتوا و نتیجه اش « انقلاب» می نامند در حالی که انقلاب مستقیمن و بی واسطه برآمده از همستیزی ِ کار و سرمایه و وظیفه ی تاریخی ِ غیر ِ نیابتی و غیر ِ وکالتی ِ طبقه ی کارگر( پرولتاریا)ی هرجامعه ی مشخص و مقدم بر همه جامعه های پیشرفته ی دارای چنان تضاد و همستیزی یی است. با این توضیح که فرقه سالاران آنچنان که نام و عنوان و عملکرد ِ شان هم گواهی می دهد هیچ طبقه ی اجتماعی و خصوصن طبقه ی کارگر درجامعه ی تحت ِسلطه ی استبداد را نماینده گی نمی کنند، به خصوص که چنین ادعایی تناقض و ناسازنمایی ِآشکاری با هوییت و ماهییت ِتاریخی- ایدئولوژیک ِ آنان هم داشته باشد. در واقع فرقه خود را«تنها منجی » ِ جامعه از وضعییت ِ موجود می داند. وضعییت ِ موجودی که تنها راه ِ نجات از آن برقراری ِ شرایطی است که جایگاه و نقش ِ تاریخی ِ هر فرد و طبقه ای را خود ِ آن شرایط یعنی استبداد ِ فردی- فرقه ای ِ پیشادورانی با کرد و کارهای ضد ِ تاریخی و ضد ِ تکاملی اش تعیین و به جامعه ی تحت ِسلطه اش دیکته کرده است که یقینن دموکراسی ِ تاریخی- دورانی است.
یک تناقض گویی ِ آشکار ِ فرقه سالاران ِ «چپ» این است که خود را هم نماینده ی پرولتاریای تاریخن مدرن، و هم نماینده ی « خلق» یا دهقانان و روستاییان ِ تاریخن واپسگرا – به قول ِ صریح ِ مارکس- می دانند. یعنی در واقع تشکیلات و یا آن چنان که ادعا می کنند« حزب ِ انقلابی» ِ چند طبقه اند! در حالی که نه حزب به معنای تاریخی و نوین ِ آن هستند که در چارچوب ِ ساز وکارها و تضادهای نظام ِ سرمایه داری فعالییت کنند، و نه اساسن به چنین نظام و تضادهای آن اعتقاد ِ نظری و عملی دارند. چرا که اگر چنین اعتقاد و پای بندی تئوریک سیاسی یی داشتند « خلق» را در راهبرد ِ سیاسی ِ معطوف به تعویض ِشیفت ِ قدرت ِجامعه دخالت نمی دادند.
« مجاهدین ِ خلق» نیز با آنکه «چپ» در اصطلاح ِ رایج ِ لنینی نیستند و مسلمان اند اما همانند ِ آنان خود را هم نماینده و سخنگوی« خلق»، وهم وکیل ِ تام الاختیار ِ آنان برای تصاحب ِ قدرت ِ سیاسی می دانند. چراکه« خلق»رااز دیدگاه ِاسلامی «مخلوق» ِ « خدای دانا و توانا»یی می داند که مجاهدین یعنی جهاد کننده گان اش وظیفه دارند آنها را به راه ِ راست ی که مجاهدین ِ راه ِ«الله» برای شان تعیین می کنند هدایت نمایند. یعنی همان ادعایی که از زمان ِ صفویه تا به امروز و خصوصن در این چهل و چهارسال حاکمییت ِ اسلامی، ملاها و دعانویسان ِ عمامه به سرونعلین به پای ازگور ِهزار و چهارصد ساله برخاسته داشته اند. ادامه دارد