مدت زیادی است شاهد جنب و جوش عوامل دولت و كارفرما در هفت تپه هستیم، تلاشی ضد كارگری با نقشه ای روشن علیه اتحاد كارگران هفت تپه، برای فتح قلعه ای كه از بیرون و در جنگ رودررو و چندین ساله با كارگران، جز شكست و رسوایی نتیجه ای برایشان نداشت.

چه باشکوه است این ״سرزمین فرصت‌ها״؛ کشوری که با پرچم ״آزادی״ وارد می‌شود و با چکمه ״تعرفه״ و ״سانسور״ لگد می‌زند. ایالات متحده، این چراغ درخشان، سیستمی که شعار ״دموکراسی״ را مثل آدامسی کهنه در دهان می‌چرخانند، در حالی‌که طبقه کارگر را مثل زغال در اجاق اقتصاد می‌سوزانند.

در توصیف عشق بورژوازی ایران به مذاکرات دستمزدی کارگران به زحمت میتوان اغراق نمود. وزارتخانه عریض و طویل و انواع دفتر و دستک در حول و حوش دستمزدها که تازه شورای عالی کار و ...

توضیح: میان صفوف اپوزیسیون در ایران، طیفی از جریان‎‌ها و احزاب و شخصیت‌های سیاسی فعالیت می‎کنند، که نه‌چندان یک‌دست ولی همگی از لحاظ سیاسی رو به غرب به‌ویژه رو به آمریکا دارند و از زاویه‌ی اجتماعی از جنبش ناسیونالیسم عظمت‌طلب ایرانی تغذیه می‌شوند و ایدئولوژی‌های قهقرایی را بازتولید می‌کنند.

در دهه های اخیر و تا به امروز مساله کرد در منطقه تحولات سریع و سرنوشت سازی داشته است. اتفاقاتی که در چند سال اخیر افتاد نتیجه ی ناگزیر چند دهه سیاست و عملکرد ناسیونالیسم کرد در منطقه است.

"رهایی به‌تنهایی ممکن نیست، یا همه با هم یا هیچ‌کدام!" جملات بالا که به شعار توده‌ای در خیابان تبدیل شده است، از شعر برتولت برشت با عنوان "ای برده! کیست که آزادت کند؟"* برگرفته شده است.

از لنین نقل است که : «مارکسیسم عبارت است از تحلیل مشخص از شرائط مشخص». عبارت ” مشخص” ترجمه فارسی concrete است به معنای چیزی معین در برابر مجرد، واقعی در برابر خیالی، متعّین در برابر تئوریک. 

در زمانه ای زندگی می کنیم که وقایع اطرافمان هر چند تلخ هستند و غمگینمان میکنند اما از آنها حیرت نمیکنیم. دیگر اشکی نمانده و نمی ریزیم و همه آنها گویا عادی شده اند. اینکه در غزه چه میگذرد و ...