معمولاً در مورد برخی از انقلاباتی که در سطح جهان صورت گرفته ولی باعث پیروزی مردم و دست یابی آنها به خواست های انقلابی و برحق خود نشده، گفته می شود که مردم در آن انقلابات به خوبی می دانستند که چه نمی خواهند ولی نمی دانستند که چه می خواهند. البته این سخن گرچه از جنبه ای واقعیتی را بیان می کند اما چندان دقیق نیست، چرا که به طور طبیعی مردم در هر انقلاب به طور کلی می دانند که برای چه دست به انقلاب زده اند و چه انتظاری از انقلاب خود دارند ولی عدم تدوین شعارها و بیانیه‌هائی که حاکی از خواست اصلی مردم انقلابی در صحنه باشد، باعث عدم شفافیت اهداف و چشم انداز های انقلاب می گردد.
به واقع، سخن فوق باید به این صورت بیان شود که در هر انقلاب ضروری است که خواست های مردم کاملا شفاف و آشکار طرح شوند و توده ها در جریان انقلاب خود باید چه از طریق سر دادن شعارها و چه با طرح مطالبات خود به صورت جامع در بیانیه ها و غیره خواست و انتظار خود از انقلابی که با قهرمانی به آن دست زده‌اند را برای کل جامعه مشخص سازند. اما، اهمیت این امر در چیست؟ و اساساً طرح شعارهای درست_ که ماهیت حکومت جانشین مورد نظر توده های انقلابی نیز در آنها مستتر بوده و آشکار می شود_ از چه اهمیتی برخوردار است؟ جهت بررسی و پاسخ به این سئوالات، نظری به انقلاب کنونی که از 25 شهریور 1401 در ایران، آغاز گشته بیفکنیم تا ببینیم وضعیت از این لحاظ به چه صورت می باشد.
در 25 شهریور با آگاهی مردم به قتل ژینا (مهسا) امینی در بیمارستان کسری در تهران، اولین تظاهرات توده‌ای که آغاز گر تظاهرات های دیگر در سراسر ایران شد، در مقابل درب این بیمارستان با شعارهائی چون" مرگ بر دیکتاتور، خامنه ای قاتله، حکومتش باطله، می‌کشم می کشم هر که خواهرم کشت" (این شعار بعداً به صورت "می‌کشم می‌کشم هر آنکه خواهرم کشت" مطرح شد و ریتم خاص خود را یافت) شکل گرفت. به دنبال آن، با ورود توده‌های دیگر به طور وسیع به میدان مبارزه، مردم تحت ستم ایران با سر دادن شعارهائی نظیر "نابود باد جمهوری اسلامی"، " جمهوری اسلامی نمی خوایم، نمی خوایم" آشکار ساختند که تحقق خواست های خود را در سرنگونی این رژیم جستجو می کنند. در همان حال توده‌ها ضمن سر دادن شعارهای سلبی با خواست مرکزی سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی، شعارهای ایجابی خود را در خواست ایجاد جامعه ای که در آن "فقر و فساد و استبداد" نباشد، بیان نمودند.
باید دانست که همواره در هر انقلاب، مردم در رابطه با مسائل ملموس زندگی خود، روبنا را مورد برخورد قرار می دهند. همچنان که توده های آکنده از خشم انقلابی ما نیز ضمن دادن شعارهائی در این رابطه، از همان آغاز به مراکز سرکوب و ستم نظیر کلانتری‌ها و فرمانداری ها و مقرهای بسیج و مراکز اشاعه ایدئولوژی مذهبی رژیم چون دفاتر امام جمعه ها که در عین حال مراکز پرورش بسیجی نیز می باشند حمله بردند. مفهوم رژیم جمهوری اسلامی برای توده های تحت ستم ایران مساوی با گسترش فقر و فلاکت و بی خانمانی و مصیبت های گوناگون می باشد؛ در همان حال یعنی خفه شدن هر گونه صدای عدالت خواهی و فریاد آزادیخواهی در گلو، یعنی دیکتاتوری به شدیدترین و وسیع ترین وجه را متحمل شدن. برای بسیاری از آحاد جامعه نیز معنای جمهوری اسلامی به طور مشخص زندگی در زیر خط بقاء، گرسنگی و بیکاری و بی مسکنی می باشد. بنابراین، از نظر توده های تحت ستم ایران، مرگ بر جمهوری اسلامی یا حتی مرگ بر خامنه ای که در رأس دیکتاتوری حاکم قرار دارد و یا مرگ بر دیکتاتور، در وجه اثباتی، معنای پایان دادن به همه ظلم و ستم ها و پلیدی ها و جنایات موجود و دیکتاتوری حاکم را می دهد. بر این مبنا، شعارهای مردم در تظاهرات خیابانی، اساساً حول خواست نان وکار و مسکن، از بین رفتن فساد و جنایت در جامعه و خواست آزادی و یک شرایط دموکراتیک در ایران دور می زند. مثلاً شعار "سقف و کتاب و گندم، قدرت به دست مردم" با گویائی از ضرورت تأمین نان و مسکن همراه با اشاعه آگاهی و خواست قرار گرفتن قدرت سیاسی در دست مردم سخن می گوید که البته این امر در جامعه ما با قدرت گیری طبقه کارگر و بسیج و سازماندهی توده های تحت ستم در زیر رهبری این طبقه امکان پذیر می باشد. یا شعار "نه نون داریم نه خونه، حجاب شده بهونه" از یک طرف واقعیت شدت فقر و گرسنگی و بی خانمانی در جامعه را بیان می کند و از طرف دیگر یک موضع گیری در مقابل تبلیغاتی است که لغو حجاب را مسأله اصلی و الویت توده های تحت ستم ایران جلوه می دهد. در این زمینه لازم است در اینجا تأکید شود که رنجی که زنان کارگر و خانواده‌های کارگران و زحمتکشان از حجاب تحمیلی متحمل می شوند بسیار بیشتر و شدیدتر از افراد در گروه های اجتماعی دیگر است. از این رو خواست لغو حجاب بر خلاف آنچه برخی ها جلوه می دهند یک خواست بورژوائی نیست. منتها محرومیت زنان کارگر و زحمتکش ما از ابتدائی ترین نیازهای انسانی و شرایط زندگی بسیار وخیم آنان باعث شده است که خواست نان و کار و مسکن برای این توده گرسنه و بی خانمان در درجه اول اهمیت قرار گیرد و در حال حاضر بر شعار لغو حجاب سایه افکند. فریاد مرگ بر استبداد و خواست آزادی نیز از شعارهای عمومی مردم می باشد که با توجه به ستم مضاعفی که به زنان به طور کلی و به زنان کارگر به طور اخص اعمال می شود، این بخش از جامعه را نیز در بر می گیرد.
یکی دیگر از خواستهای توده های سراسر ایران که در شعارهای های آنان منعکس است اتحاد همه خلق های ایران می باشد. مردم ما با هر ملیتی که شناخته می شوند با آگاهی به این که ایران از خلقهای مختلف تشکیل شده است و همواره نیروهای مرتجع سعی کرده اند از این واقعیت در جهت ایجاد تفرقه بین مردم استفاده بکنند، در جریان انقلاب خود به دادن شعارهائی مبنی بر اتحاد خلق‌ها پرداختند. از جمله در همان آغاز در تجلیل از کردستان و گرامی داشت یاد ژینا (مهسا) امینی، از شمال کشور "کردستان، چشم و چراغ ایران" یا از تبریز شعار " آذربایجان اویاخدی، کوردستانا دایاخ دای" (آذربایجان بیدار است، پشتیبان کردستان است)، شنیده شد. سپس، با خیزش مردمان شدیداً تحت ستم بلوچستان و درگیری قهرمانانه آنان با نیروهای سرکوب جمهوری اسلامی در زاهدان و کشتار جمعه خونین در این شهر، شعار "بلوچستان، کردستان، چشم و چراغ ایران" در سراسر ایران طنین افکند. از دیر باز نیز اساساً " اتحاد، اتحاد" یکی از شعارهای عمومی مردم بوده است که امروز نیز در تظاهرات توده ای سر داده شده و خواست مردم ستمدیده ایران برای مقابله با صف دشمنان مشترکشان را بیان می کند.
"نان، کار ،مسکن، آزادی" که خواست اصلی توده های مردم ایران می باشد را دانشجویان و به خصوص دانشجویان مبارز دانشگاه علامه طباطبائی در فریادهای مبارزاتی خود منعکس می کنند. این خواست را توده‌های دلیر کردستان با وضوح از میان خون و آتش به گوش مردم سراسر ایران رساندند و جوانان انقلابی و آگاه در برخی شهرهای کردستان نیز چشم انداز و هدف نهائی انقلاب را با فریاد "زنده باد سوسیالیسم" در مقابل چشم همگان قرار دادند.
می توان گفت که در شرایط کنونی، شعارهای مطرح شده در مبارزات توده ها با گویائی بیانگر انتظار ستمدیدگان جامعه از انقلاب پیروزمند خود می باشد. با این حال این شعارها برای ارتقاء مبارزات توده ها کافی نمی باشند و جای شعارها و بیانیه‌هائی که همه خواسته‌های توده های تحت ستم ایران به طور مشروح و به صورت مبسوط در آنها مطرح شود، خالی است. اساساً لازم است همه مطالبات کارگران، معلمان، کشاورزان، بازنشسته ها، کسبه، ملیتهای تحت ستم و غیره با آشکاری هر چه تمامتر و به طور جامع علاوه بر شعارهائی که قبلا ذکر شد مطرح شده و به صورت کتبی در بیانیه هائی نوشته شوند تا کمترین ابهامی در این که مردم چه می خواهند و چه نمی خواهند و از انقلاب خود چه انتظاری دارند، باقی نماند. مسلماً انجام این کار باعث می شود که هر قشر و طبقه ای با روشنائی بیشتری حضور خود در انقلاب را احساس و درک نموده و با آگاهی هر چه بیشتر و با انرژی والائی برای تحقق خواست های خاص خویش حرکت کند. ارزش و اهمیت این امر همچنین در آن است که با طرح خواسته‌های مشخص هر قشر و طبقه شرکت کننده در انقلاب به صورت روشن و شفاف، دست دشمن و نیروهای سازشکار برای فریب توده ها و گمراه کردن آنها در حد زیادی بسته می‌شود.
گفته شده است که گذشته چراغ راه آینده است. در رابطه با موضوع فوق نیز تجربه انقلاب سال 57 بهترین چراغ روشنی بخش به راه انقلاب کنونی است. مردم ایران در جریان انقلاب 57 به طور کلی می دانستند که برای چه مبارزه می کنند. آنها به این واقعیت آگاه بودند که پایان دادن به فقر و بدبختی و رهائی شان از قید دیکتاتوری حاکم، در گرو استقلال ایران از امپریالیستها می باشد. به همین دلیل شعار اصلی و محوری مردم در آن زمان، استقلال و آزادی بود. در آن انقلاب مردمانی شرکت داشتند که شاهد کودتای 28 مرداد سال 1332 توسط امپریالیستهای آمریکا و انگلیس بوده و به وابستگی رژیم شاه به امپریالیسم و به خصوص به امپریالیسم آمریکا و این که ایران تحت سلطه امپریالیستها قرار دارد، واقف بودند. به همین دلیل شعار همگانی مردم انقلابی در صحنه، شعار استقلال از امپریالیستها و دست یابی به آزادی بود. در این اوضاع وقتی امپریالیستها در مقابل قدرت انقلاب مردم ایران مجبور شدند شاه را "همچون موش مرده ای (به گونه ای که سپهبد امیر حسین ربیعی فرمانده نیروی هوایی شاه در سال 1358 در دادگاه گفت) به بیرون پرتاب کرده و دست خود را بر پشت خمینی قرار دهند، شعار "جمهوری اسلامی" را به منظور انحراف مسیر انقلاب، از طریق خمینی، و با کمک سرمایه داران ایرانی به شعار "استقلال، آزادی" توده ها اضافه کردند. در آن زمان "جمهوری اسلامی" برای مردم شعار مبهمی بود و با توجه به تبلیغات رسانه های امپریالیستی و ایادی سرمایه داران در ایران این طور جلوه داده می شد که "استقلال و آزادی" و تمام مطالبات مشخص کارگران و دیگر توده های ستمدیده ایران با "جمهوری اسلامی" تحقق خواهد یافت. بر این اساس، بسیاری از مردم در اندیشه رسیدن به خواسته های خود تفسیری از شعار گنگ و نا روشن "جمهوری اسلامی" به دست می دادند و سعی می کردند که مطالبات مشخص خود را در آن جستجو کنند. در چنین اوضاعی، وقتی خمینی با قبول 3 شرط اصلی امپریالیستها در کنفرانس گوادلوپ (سرکوب انقلاب و به خصوص کمونیست‌ها، باز کردن شیر‌های نفت به روی کمپانی های امپریالیستی و حفظ ارتش) به قدرت رسید، می بایست خود را به ظاهر مستقل از امپریالیستها و مخالف و دشمن آنها جلوه دهد تا قادر به فریب توده شده و بتواند به رهنمودهای تنظیم شده در "گوادلوپ" و آنچه از او خواسته شده بود جامه عمل بپوشاند.
در مقطع مورد بحث، اهمیت این امر که باید خواست های مشخص و خاص نیروهای اجتماعی به صورت کتبی تنظیم شود، درک نشده بود. از طرف دیگر از سوی خمینی و دار و دسته اش تماماً تبلیغ می شد که برای حفظ وحدت هیچ خواستی جز خواست سرنگونی شاه نباید مطرح شود. به این ترتیب این دار و دسته ارتجاعی با چنین فریبکاری و اسلامی خواندن انقلاب ایران اهداف ضد انقلابی خود را پیش برد. همین ها پس از کسب قدرت سیاسی، با این ادعای دروغ که گویا مردم نه برای تحقق مطالبات خود بلکه برای اسلام انقلاب کرده اند، "جمهوری اسلامی" را آتوئی برای سرکوب مبارزات هر قشر و طبقه‌ای که خواستار تحقق خواستهای بر حق خویش بودند، قرار دادند. در این پروسه، مردم تنها پس از برقراری جمهوری اسلامی در کشور بود که متوجه شدند معنی و ماهیت واقعی عبارت "جمهوری اسلامی" که به شعار استقلال و آزادی آنها اضافه شده بود چیست.
امروز در رابطه با تلاشی که ارتجاع برای زنانه جلوه دادن انقلاب کنونی ایران به خرج داده و می کوشد "زن زندگی آزادی" را نشان این انقلاب جا بزند، به هیچوجه نباید از تجربه گذشته که چراغ راهنما برای روشنی بخشیدن به مسیر انقلاب کنونی است، بگذریم. "جمهوری اسلامی" و "انقلاب اسلامی" همانقدر در سال 1357 برای مردم مبهم و تفسیر پذیر بود که امروز "زن زندگی آزادی" و انقلابی به این نام و نشان هست. درست به همان صورت که در سال 1357 تبلیغ می شد که "جمهوری اسلامی" یعنی جامعه ای که در آن "عدالت اجتماعی" برقرار خواهد شد و مردم به "آزادی" خواهند رسید، امروز هم در مورد "زن زندگی آزادی" آرزوها و رؤیا های گوناگون به آن چسبانده می شود و جدا از مغرضین _که آگاهانه برای کنار زدن شعارهای اصلی مردم و ایجاد سازش بین خلق و ضد خلق (به گونه ای که خمینی با تأکید بر لزوم "وحدت کلمه"، مبلغ آن بود) این شعار را تبلیغ می کنند_ افرادی از ظن خویش و بر اساس توهمات خرده بورژوائی، آن را تعبیر و تفسیر نموده و برای خود مورد قبول می سازند.
با توجه به این واقعیت که زنان قرن‌هاست که تحت سلطه نظام هائی که با مردسالاری همراه بوده قرار داشته اند، نا آگاهی و یا توهمات خرده بورژوائی باعث می شود که برخی از زنان با دیدن کلمه زن در شعار "زن زندگی آزادی"، احساس کنند که گویا در این شعار به مقام زن اهمیت داده شده است و از این رو در ذهن خود بخواهند از آن "عدالت اجتماعی" و برابری زن و مرد را استنباط کنند. در این میان شاهدیم که حتی کسانی که تا دیروز با آشنائی به ادبیات کمونیستی به درستی معیار آزادی زن را در آزادی جامعه می دانستند و سعی می کردند راه زنان مبارزی را تداوم بخشند که در اسفند سال 1357 شجاعانه علیه تحمیل حجاب برخاستند، امروز چنان شیفته شعار فوق شده اند که آن را جایگزین شعارهای گویا و پر محتوای آن زنان دلاور و آگاه در رابطه با خواست برابری حقوق زن و مرد و رفع هر گونه ستم از زنان در جامعه می کنند. در شعار فوق کلمه زندکی خوشآیند و کاملاً فرح بخش است. در نتیجه، آن را با کمک تخیلات خود می توان یک "زندگی معمولی" و سرشار از سلامتی و شادی تفسیر کرد. در وصف کلمه زیبای آزادی هم البته بسیار می توان نوشت. مثلاً می توان گفت منظور این است که تو آزادی در مورد سرنوشت خودت هر طور که می خواهی تصمیم بگیری و آزادی انتخاب داری که این یا آن کار را بکنی یا نکنی. اما این تعریف از "آزادی" بدون مقید کردن آن به داشتن نان و کار و مسکن (به مثابه حداقل های زندگی) از نوع همان "آزادی" است که سرمایه دار ها برای کارگران قائل هستند. کارگر در جامعه سرمایه داری همانند برده عصر برده داری به طور فیزیکی با غل و زنجیر به بند کشیده نشده و یا دهقان سرف نیست که جزو زمین ارباب به حساب آید بلکه موجود "آزادی" است که می تواند انتخاب کند که آیا نیروی کارش را به سرمایه دار بفروشد یا نفروشد. او فرد "آزادی" است و می تواند خود در مورد سرنوشت زندگی اش تصمیم بگیرد. کسی او را به طور فیزیکی (با غل و زنجیر واقعی) مجبور نمی کند که به استخدام سرمایه دار در بیاید، بلکه او خود تصمیم می گیرد که آیا بهتر است از گرسنگی بمیرد یا با شرایطی که سرمایه دار تعیین می کند تن به استثمار او بدهد. این را هم به تأکید باید در اینجا یادآور شد که در جامعه ایران، آزادی نه فقط کارگران بلکه آزادی همه توده‌های تحت ستم ما، با رهائی از اسارت بورژوازی حاکم امکان پذیر است.
شعار "زن زندگی آزادی" همانند شعار "نان کار مسکن آزادی" نیست که معلوم می کند شعار دهنده خواستار نان است، خواستار کار است، خواستار مسکن است و با برآورده شدن این خواستها لزومی بر اعمال دیکتاتوری بر او نخواهد بود. این شعار با این که ظاهراً زن را به طور برجسته مطرح می کند ولی نه بیانگر اعتراض زنان به جامعه مردسالار می باشد، نه نفی ستم هائی که در این جوامع بر زنان می رود را در درون خود دارد و نه حتی خواستی از زنان برای رفع آن ستم ها را در خود منعکس کرده است. در حالی که مثلاً شعار "آزادی زن، آزادی جامعه" است بی هیچ تفسیری مشخص می کند که معیار آزادی در یک جامعه با آزادی زن در آن جامعه سنجیده می شود و آزادی جامعه منوط به آزادی زن می باشد. واقعیت این است که شعار "زن زندگی آزادی" در درون خود هیچ معنای مشخصی جز همان معنا و مفهومی که تنظیم کننده اش یعنی عبدالله اوجلان، رهبر پ ک ک ترکیه برای آن قائل بود، ندارد. از نظر اوجلان زن از مقام والائی برخوردار است چون زایش داشته و می تواند زندگی بیافریند. در همین رابطه هم آزادی او در زائیدن و بزرگ کردن بچه معنای روشنی دارد. با اندکی تعمق روی این مفهوم می توان فرهنگ مردسالاری را در این شعار دید. زن مادر است و بچه بزرگ می کند. لاجرم بر عهده مرد است که میهن آباد کند.
با توجه به تبلیغات هدفمند و زهرآگین دولت‌های قدرتمند غرب و نیروهای وابسته به سرمایه داران داخلی در مورد شعار "زن زندگی آزادی" و همراهی نیروهای سازشکار با آنان و کوششی که برای اشاعه این شعار از طرق مختلف و استفاده از راه های گوناگون در جامعه شده است، برخی نا آگاهانه گمان می کنند که با ذکر "زن زندگی آزادی" دارند وفاداری و تأئید خود از انقلاب جاری را بیان می کنند. اما از آنجا که هیچ یک از خواست ها و تقاضاهای مردم در شعار "زن زندگی آزادی" مستتر نیست، در تظاهرات توده ای در خیابان هم چنین شعاری مطرح نمی‌شود. البته در کردستان در برخی تجمعات، شعار مذکور داده شده است و دلیل‌اش هم این است که از طرفی مردمان کرد در ارتباط با کردستان سوریه با این شعار آشنا هستند و از طرف دیگر این طور القاء شده است که گویا شعار "زن زندگی آزادی"، شعار مردم کرد می باشد. در میان دانش آموزان یا دانشجویان نیز این شعار با همین گمان و با معنائی که خود به آن می بخشند، شنیده می شود.
اساساً یک شعار باید خصلت بسیج کنندگی داشته و بتواند توده ها را برای رسیدن به پیروزی رهنمون شود. در این رابطه نمونه گویائی وجود دارد. در سال 1917 در شرایط جنگ جهانی اول که مردم روسیه دست به انقلاب زده بودند، در شرایطی که کارگران از گرسنگی در رنج بودند و برای دهقانان که در زیر یوغ اربابان ده به سر می بردند به دست آوردن زمین انگیزه اصلی شرکت آنها در انقلاب بود و در شرایطی که مردم به طور عموم از مصائب جنگ شدیداً در رنج بوده و خواهان پایان یافتن جنگ بودند، بلشویک ها شعار محوری خود را "نان، زمین، صلح" قرار دادند و تحت این شعار توانستند توده های درگیر در انقلاب را بسیج نموده و به سوی پیروزی رهنمون شوند. از همین جا نیز می توان دید که طرح شعارهای واضح که تفسیر پذیر نبوده و به راستی بیانگر خواست های مردم باشند تا چه حد می توانند برای پیشرفت انقلاب مؤثر باشند و در صورت فراگیر شدن چنان شعارهائی چگونه توده ها خواهند توانست حکومت بعدی (جانشین حکومت ساقط شده) را ملزم به تحقق آن خواستها بنمایند و آن حکومت اگر چنین نکند مشت‌اس خیلی زود برای مردم باز خواهد شد. در حالی که در مورد شعارهای تفسیر پذیر، توده ها از چنین موقعیتی برخوردار نخواهند بود.
با تکیه بر مطالب فوق می توان به روشنی متوجه شد که استثمارگران و نیروهای وابسته به آنها از مقامات دولت های امپریالیستی گرفته تا خانواده منفور پهلوی تا خاتمی فریبکار چرا اصرار دارند که انقلاب کنونی مردم رنجدیده و کارد به استخوان رسیده ایران، با "زن زندگی آزادی" شناخته شود؛ و چرا به هر وسیله کوشش می شود تا تقاضاهای مشخص توده‌ها از انقلابی که با نثار خون خویش به آن دست زده اند، به طور جامع و شفاف، طرح و بیان نشوند. بدون شک نیروهای روشنفکر و آگاه جامعه در طرح شعارهای مرتبط به زندگی توده‌ها و مکتوب کردن تقاضاهای هر بخش از توده ها و تنظیم شعارهای بسیج کننده کارگران و زحمتکشان و دیگر توده های تحت ستم، بر اساس اصل از توده به توده، نقش مهمی بر دوش دارند. اتفاقاً یکی از دلایل دستگیری های گسترده چنین نیروهائی از طرف جمهوری اسلامی نیز محروم کردن توده‌ها از نیروهای آگاه جامعه که چنین وظیفه و رسالتی را بر عهده دارند، می‌باشد. در اینجا باید گفت که اگر دشمنان مردم موفق شوند شعار دلخواه خود را بر پیشانی انقلاب خونین امروز حک کنند تا از آن به عنوان "انقلاب زن زندگی آزادی" یاد شود، این امر دست ارتجاع را همانند انقلاب 57 برای سرکوب خواسته های برحق و انقلابی مردم باز خواهد گذاشت. حکومتی که در فردای سرنگونی جمهوری اسلامی از طرف امپریالیستها قدرت را به دست گیرد در مقابل هر خواست و مطالبه توده ها خواهد گفت "مردم" برای "زن" برای "زندگی" و "آزادی" انقلاب کردند نه برای تقاضاهائی که شما دارید. هم زن، هم زندگی و در همین حدود هم آزادی وجود دارد، پس شما "ضد انقلاب" هستید که مطالبات دیگری را مطرح می کنید.
همانطور که ملاحظه می شود، در زمینه مورد بحث از هر زوایه به واقعیت ها بنگریم، خواهیم دید که طرح شعارهای مشخص بیان کننده مطالبات واقعی مردم و به خصوص تنظیم و بیان جامع آنها به صورت کتبی و اشاعه وسیع آنها در جامعه از اهمیتی غیر قابل انکار برخورد است. این امر از یک طرف باعث روی آوری هرچه وسیعتر توده ها به میدان مبارزه می گردد_ چرا که آنها به روشنی در می یابند که تحقق مطالبات شان در گرو رشد و پیشرفت هر چه بیشتر انقلاب است_ و از طرف دیگر سیما و به واقع ماهیت حکومت جانشین حکومت ساقط شده در آینده را در ذهن آنان جا انداخته و به آنان می شناساند. اهمیت دیگر این امر وادار کردن آلترناتیوهای امپریالیستی برای بیان برنامه های خود می باشد. امروز رضا پهلوی (ربع پهلوی معروف در میان مردم) و حامد اسماعیلیون، به عنوان جانشین برای جمهوری اسلامی مطرح شده اند. ولی آنها حاضر نیستند کلمه ای در مورد برنامه های خود برای آینده ایران بگویند. البته اولی با دفاع از نیروهای سرکوبگر رژیم، به طور مشخص معلوم کرد که با همین بسیجی ها با همین سپاهی ها و با همین ارتش (که جنایتکار بودنشان دیگر برای همه مردم ایران مثل روز روشن است) می خواهد در ایران امنیت ایجاد کند که معنای آن نمی تواند جز توسل به سرکوب و ایجاد رعب و وحشت و خفقان هر چه بیشتر برای حفظ مناسبات اقتصادی موجود باشد. حامد اسماعیلیون نیز هیچ سخن مشخصی در مورد مطالبات توده های تحت ستم و چگونگی برآورده کردن آنها در صورت رسیدن به قدرت سیاسی نگفته است. با طرح هر چه مشخص‌تر مطالبات مردم، اینان هم وادار خواهند شد که علیرغم همه حیله گری هایشان موضع و ماهیت خود را به مردم بشناسانند.
25 آذر 1401- 16 دسامبر 2022