خدامراد فولادی: « ماهمه باهم هستیم» غیراز فرقه های لنینیست!

ماهمه باهم هستیم، بیان ِ یک موقعییت و یک شعار ِ مناسبتی ِ دموکراتیک ِ همخوان اما تاریخن موقتی با این موقعییت ِ نامطلوب درجامعه ای است که نه آزادی ِبیان برای مطرح نمودن ِخواست ها و مطالبه های تجمع یافته و سرکوب شده اش وجود دارد و نه آزادی ِ انتخاب ِ نوع ِ حکومت و شیوه و پلتفورم ِ به رای وتایید ِ اکثرییت ِ جامعه رسیده ببرای تحقق ِ یک دولت ِ دموکراتیک ِ متناسب و همسو با این دوران ِ تاریخی. علت ِ خشم و سرکوب ِ استبداد ِ حاکم و خشم وسرکوفت ِدارودسته های لنینیست علیه مطالبه گران و شعاردهنده گان هم درواقعییت ِ امر همین دو مطالبه ی تاریخی ِ شهروندان ِ ایرانی است. چرا که نه استبداد ِ ولایتی خلافتی ِ حاکم بنابر ماهییت ِ واپس گرایانه و سرکوبگرانه اش می تواند با خواست های دموکراتیکی موافقت داشته باشد که نفی کننده ی فرمانفرمایی وفعال مایشائی ِولایتی خلافتی اش است ، و نه دارودسته ها و فرقه سالاران ِ انحصارطلب و تمامییت خواهی که بنابر پیشینه ی صدواند ساله ی نظری و عملی شان می توانند یا می خواهند به مطالبه های دموکراتیک ِ تاکنون تحقق نیافته ی جامعه گردن بگذارند.
به لحاظ ِ نظری، شعارهای مناسبتی در جامعه های تحت ِ حاکمییت ِ استبداد ضرورتن باید دموکراتیک یعنی دموکراسی خواهانه باشند. یعنی خواهان ِ گشایش ِ فضای سیاسی برای گفتمان های علنی و بی پرده و به چالش گرفتن ِ شرایطی باشند که تاکنون سد و مانعی درراه پیشرفت ِ سیاسی و اقتصادی ِ این جامعه شده است، تا خود ِ جامعه در آن فضای باز ِ دموکراتیک بتواند بدون ِ دخالت ِ قییم مآبانه ی فرقه سالاران ِ تمامییت خواه سرنوشت ِ خود را به دست و اراده ی ِ قانون مند وقانونمدار ِخود رقم بزند. حال آن که فرقه سازان ِ تمامییت خواه اگرهم با یکدیگر اختلاف داشته باشند سیاسی و برسر ِچگونگی ِ کسب ِ قدرت و رهبری ِ فرقه ای تشکیلاتی ِ خودشان است و نه به خاطر ِمصلحت ِ جامعه و شهروندان ِ محروم از آزادی های سیاسی. همچنان که اختلاف ِ نظرشان با شعار ِ «ماهمه باهم هستیم» نیز از چنین نگاه و نگرش ِ مصلحت گرایانه به قدرت ِ سیاسی سرچشمه می گیرد.
مقاله ی مناسبتی ِ من با عنوان ِ « یکی علیه ِ همه، همه علیه ِ یکی» برداشت ِ نظری از شعار ِ« ماهمه با هم هستیم» ِ شهروندان ِ دموکراسی خواه و تحلیل و تعلیل ِ آن ازنظرگاه ِ ماتریالیسم ِ تاریخی است. در آن مقاله آمده است:« حاکمییت ِ تک رهبری و تک فرمانفرمایی ِ ولایتی خلافتی مصداق ِ بارز ِ یکی علیه همه، و همه علیه ِ یکی بیانگر ِ وحدت ِ نظر و عمل ِ اکثرییت ِ نزدیک به اتفاق ِ شهروندان ِ دموکراسیخواه است. چراکه، شرط ِ برون رفت از رابطه ی غالب و مغلوب ِ اکنون فعال ِ حکومت و جامعه، همبستگی واتحاد ِ عمل ِ فعالانه ی همه علیه یکی است تاغالب را به مغلوب ومغلوب را به غالب تبدیل نماید. با تاکید بر این که همه نه دربرگیرنده ی دارودسته ها وفرقه سالاران ِ انحصارطلب ِ تمامییت خواه ِ در کمین ِ قدرت ِ سیاسی، بلکه شامل ِ همه ی نیروهای اجتماعی ِ مدافع و خواهان ِ دموکراسی و آزادی های بی حد و منع ِ سیاسی می شود.»( نقل با تغییر ِ جزیی از همان مقاله).
دراعتراض های میلیونی ومناسبتی ِیک دهه ی اخیر ، شعار ِ محوری و فراگیر ِ ماهمه با هم هستیم دقیقن بیانگر ِ شرایط ِ کنونی ِ یکی علیه ِ همه( استبداد ِ فعال مایشاء فردی) و همه علیه ِ یکی( سویه ی معترضان ِ دموکراسی خواه) است. این خواست و مطالبه ی دموکراتیک ِ حق به جانب است که مورد خشم وسرکوفت ِدارودسته های سکتاریست واقع شده و مدام از هرسو و به زبان ها وادبیات ِ مختلف علیه ِ آن قلمفرسایی می کنند. به عنوان ِ مثال ِ مشخص ومستند، نمونه ای ازاین ضدییت ِ فرقه سالارانه و سرکوفت گرانه ی همسوبا استبداد ِ سرکوب گر را از قلم ِ یکی از افراد ِ اینن دارو دسته ها مرور می کنیم تا ببینیم اولن دعوای شان با همدیگر برسر ِ چیست و ثانیین مخالفت شان با شعار ِ ماهمه با هم هستیم ازکجا و از چه جایگاهی بر می خیزد و ثالثن این بحث را در حد ِ توان و ظرفییت ِ نظری ِ این مقاله و در چند مورد ِ نمونه وار تبدیل به نقد ِ لنینیسمی نمایم که منشاء تمام ِ مخالف خوانی های صد وچند ساله ی اخیر علیه ِ دموکراسی و دموکراسی خواهان در جامعه های کم توسعه یافته ی تحت ِ حاکمییت های استبدادی و ازجمله جامعه ی ما شده است. من نقل ِ قول ها را در گیومه و پاسخ ام به آن را در کروشه می آورم. می نویسد: « می دانیم کسانی پیدا شده اند که دیروز چپ ِ دو آتشه بودند و امروز می گویند انقلاب ِ کارگری و سوسیالیسم زود است»{ بگذریم که مخاطب ِ نویسنده درتمام ِ مقاله اش همفکران ِ لنینیست اش اند ، اما یکی از آن کسانی که از جایگاه ونظرگاه ِ مارکسیستی و ماتریالیسم ِ تاریخی می گوید انقلاب ِ کارگری و سوسیالیسم در ایران زود است، من هستم و برای حرفم دلیل دارم که بارها و بارها به انحای مختلف آن دلیل ها را نوشته و در سایت های مختلف انتشار داده ام. از جمله این که: تا جامعه ی ما از استبدادی که تمام ِ روزنه های آگاهی رسانی را به روی جامعه بسته است به دموکراسی و آزادی های سیاسی ِ رایج ِ این دوران گذر نکند و دولت و حکومتی دموکراتیک از درون ِ سازوکارهای قانون مند ِ این دوران را به نیروی آگاهی ِ خود ایجاد نکند امکان ِ یک انقلاب ِ پرولتاریایی و سوسیالیستی توهم و خیالبافی ِمحض است وتنهااین یا آن فرقه و دار و دسته ی تشکیلات داراست که در غیاب ِ پرولتاریای آگاه ازهرتغییروتحولی سود می بردوازبالای سر ِ جامعه استبداد ِ فردی فرقه ای ِ خود را بر مقدرات ِ جامعه حاکم خواهد نمود.( نمونه ی حی و حاضرش استبداد ِ ولایتی خلافتی هم اکنون حاکم که در 1357 و در نبود ِ نهادها و آلترناتیوی دموکراتیک، خود را به خیزش ِدموکراسی خواهانه ی«ماهمه باهم هستیم » ِ آن زمان با « انقلابی نمایی ِ دروغین» تحمیل و خیزش و مطالبه اش را سرکوب کرد.).
اما- و این مهم است- ، این به آن معنا نیست که در جامعه های پیشرفته ی دارای دموکراسی نیز نمی شود یا نمی توان سوسیالیسم برقرار نمود. اتفاقن در آنجاست که باید دگرگونی و فرارفت ِ نظام به نظام و دوران به دوران صورت گیرد تاجامعه های به لحاظ ِ سیاسی توسعه نیافته وعقب مانده نیز بتوانند خود را با شرایط ِ نوین تطبیق دهند.
نویسنده ی مقاله با تاسف می گوید:« دموکراسی خواهی و ملیت پرستی و حقوق ِ بشری شدن و عدم ِ حساسیت به پرچم { داس و چکش ِ برزگران و زحمت کشان ِ روستاها!} در میان ِ چپ ِ جامعه و سازمان های سیاسی پررنگ ترشده است»{ نویسنده میان ِ دعوا با همفکران ِلنینیست اش برای آنها وجهه و اعتبار ردیف می کند! جناب ِ لنینیست! یکی از آن به اصطلاح چپ ها را نام ببرید که دموکراسی خواه باشد و به حقوق ِ بشر اعتقاد داشته و به پرچم ِ داس و چکش که ازدید ِ شما نماد ِ انقلابی گری ِ کارگران و زحمت کشان ِ روستایی و حاشیه نشینان ِ شهرها است حساسیت و بدتر ازآن تعصب نداشته باشد. اگر چنین چپی وجودداشته باشد که دیگر لنینیست نیست. لنینیست یعنی آدمی که به دموکراسی از هرنوع اش و خصوصن دموکراسی ِ واقعن موجود ِ این دوران، و به حقوق ِ بشر ازهیچ گونه ومرام و مسلکی باور ندارد، و دموکراسی بعدازاین اش را هم بروید در مجموعه آثار ِ لنین بخوانید که چه استبداد ِ وحشت ناکی از اردوگاه های کار ِ اجباری و ترور و اعدام ِ مخالفان ِسیاسی ِبلشویک ها وشخص ِ لنین و بعدتر استالین و تاهمین امروز است.}.
می نویسد:« ما- یعنی خود و دارودسته اش- اجازه نمی دهیم چپ{ یعنی همفکران اش} با همراهی ِ ناسیونالیسم وملی گرایی همان بلایی رابرسر ِ جامعه بیاورد که سال ِ 57 آورد.» { فرقه گرا، میلیون ها شهروند ِاستبدادستیز ِ دموکراسی خواه از نحله های فکری عقیدتی ِ مختلف را که اتفاقن خود ِ استبداد ستیزی و دموکراسی خواهی ِ این دوران نشانگر ِ در دوران بودن و جهانوطن بودن شان است ملیت گرا و ناسیونالیست، و خود و دارودسته اش را که نه به دموکراسی ِ این دوران- ونه اساسن به هیچ نوع دموکراسی یی اعتقاد دارند- وخواهان ِ یک حکومت ِ نوع ِبلشویکی وکشیدن ِ دیوار ِآهنین به دور ِ جامعه برای سرکوب وقلع وقمع ِبی سروصدای دموکراسی خواهان هستند را کمونیست و انترناسیونالیست می نامد.}. خواننده فکر می کند کسی که این چنین به ملیت گرایی و ناسیونالیسم ِ دروغین ِ همفکران اش می تازدلابد خودش باید انترناسیونالیست یا جهانوطن باشد. چراکه برابرنهاد ِ ملییت گرایی، یا انترناسیونالیسم است یا جهانوطن بودن. اما، لنینیست ِ معترض به ناسیونالیسم نه تنها هیچ یک از این گرایش ها راندارد بلکه به عقب مانده ترین گرایش ِ این دوران یعنی قوم گرایی تعلق و وابسته گی ِ سیاسی واعتقادی دارد و به آن افتخار هم می کند. بخوانید: « من- یعنی نویسنده ی مقاله- ده سال در کردستان جنگیدم. ما-یعنی خودش و همفکران اش - یک جنبش ِ مستقل ِ کارگری و کمونیستی در کردستان شکل دادیم.»{ جنبش ِ کارگری و کمونیستی در کردستان! آخر این چه کمونیستی است که می خواهد کمونیسم یعنی عالی ترین دوران ِ تاریخ ِ بشریت را درعقب مانده ترین شهرها و روستاهابسازد؟ جدن که اینهابا این افکار و اعتقادات ِ واپسگرایانه ی شان هم آبروی کمونیسم را برده اند و هم مارکسیسم را بی اعتبار کرده اند. اما،باشناختی که ما ازامثال ِ ایشان داریم دیگرمی دانیم که آنها جز آنکه فرقه سالاری را به جای خانسالاری و استفاده از تفنگ را به جای استفاده از ماشین و صنعت و تکنولوژی بگذارند چیزی نیاموخته اند که مشکل گشای عقب مانده گی ِ روستاییان باشد. یعنی در واقع او و همفکران و رفقای همرزمش طرز ِاستفاده از تفنگ را با هدف ِ پیش برد ِهدف های سالارمنشانه و کیش ِ شخصییت پرستانه ی خود به روستاییان( خلق) یاد داده اند،یابه عبارتی « درس آموزی از توده ها» را به « توده ها» بازتاب داده اند. اما،جناب ِ لنینیست! اعتقاد به فرقه گرایی و کیش ِشخصیت پرستی تاکنون چه مشکلی از عقب مانده گی ِ تاریخی ِ روستاییان( خلق) درکجا حل کرده است که در روستاها و روستا- شهرهای کردستان و سیستان و بلوچستان حل کند، جز آن که به زعم ِ خودتان مشکل ِ شما یعنی کسب ِقدرت ِسیاسی رابه نیروی «ناآگاهی»و تفنگ ِ پیشمرگه های تان حل کند؟ با این توضیح که نیروی ِ آگاهی یا آگاهی ِ راستین پیشرفت خواه و آبادگر، و نیروی ِ ناآگاهی یا آگاهی ِ دروغین ویرانگراست. بسته به این که چه درک وبرداشتی از آگاهی داشته باشیم: درک و فهم ِ ماتریالیستی دیالکتیکی ِ تکامل گرایانه، یا درک و برداشت ِ ایده آلیستی متافیزیکی ِ ایستانگر و ناتکامل گرا. افزون بر اینها بدانید که، ماتریالیسم ِ تاریخی جبر ِ دیالکتیکی و قانون مند است- با جبارییت واستبداد ِ سیاسی اشتباه نگیرید – و با هیچ فرقه و دارودسته ی اراده گرایی قوم و خویشی و رفاقت ندارد!}.
اما، ادعای لنینیست در خصوص ِ اعتقاد به برابری ِ زن و مرد هم خواندنی است، آنجا که می نویسد: « در جایی که ستم بر زن اعمال می شود کارگرهم به عنوان ِزن که خودش تحت ِستم است وهم به عنوان ِ طبقه ای که خواهان ِ رهایی ِ کل ِ بشریت است پرچم دار ِ رفع ِ هرنوع تبعیض و نابرابری یی می شود. مساله فقط برابری ِ زن و مرد و لغو حجاب نیست. جنبش ِ طبقه ی کارگر و کمونیست های این طبقه- یعنی خودش و رفقای تشکیلاتی اش- هدف و سیاست شان رهایی همه ی آحاد ِ جامعه از تمام ِ نا برابری ها وتبعیض هاست. کمونیست ها- که خودش و رفقای اش باشند- انقلابی ترین و رادیکال ترین پلاتفورم برای رهایی ِ زن ازهمه ی تبعیضات اعلام می کنند و همگان را به اردوی خود – درکردستان! – فرا می خوانند.- ».{ آیا لنینیست ها واقعن به برابری ِ زن و مرد و رفع تبعیض جنسییتی اعتقاد و درعمل به آن پای بندی دارند؟ هرگز! به این دلیل که دار ودسته ای که در سلسله مراتب ِ تشکیلاتی و حاکمییتی اش حتا به برابری ِ مرد بامرد اعتقاد ندارد و یک مرد به نام ِ لیدر- رهبر- ِعظیم الشان را مادام عمر به رهبری خود و در صورت ِ کسب ِ قدرت ِ سیاسی به رهبری ِ جامعه و میلیون ها انسان ِ زن و مرد برمی گزیند و با این گزینش ِ مادام عمری ِ مستبدانه وشخصیت پرستانه دیگر اعضای تشکیلات اش را ازارتقا به مقام ِ رهبری منع و محروم می سازد می تواند به برابری ِ زن و مرد اعتقاد داشته باشد؟- بخوانید وصییت نامه ی لنین را که همسر و خواهر ِعضو ِحزب اش را شایسته ی جانشینی ِ خود ندانسته است- . همین تشکیلاتی که نویسنده ی مخالف ِ ماهمه باهم هستیم عضوی ازآن است، بیش از سی سال است از تشکیل اش می گذرد. در این سی سال فقط دو رهبر ِمادام عمر داشته و هردو هم مرد بوده اند. دیگر تشکیلات های لنینیست نیز به همین ترتیب و سلسله مراتب ِ مردسالارانه با رهبری مادام عمری ِ مردان اند. دلیل اش هم برای هرانسان ِ آگاه ِ برابری طلبی واضح است: پایه و بنیاد ِ لنینیسم به مثابه ِ گرایشی سیاسی اعتقادی ِ عقب مانده از دوران وحتا ضد ِ دوران بر نابرابری ِ زن با مرد و حتا مرد با مرد استوار است.}.
لنینیست ها اگر مارکسیست بودند و به ماتریالیسم ِ تاریخی و تکامل ِ همسو اما ناهمتراز ِ جامعه های انسانی اعتقاد داشتند می دانستند دراین دوران و در جامعه های انسانی سه گونه یا شیوه ی همه با هم بودن وجود دارد: دوگونه یاشیوه ی تاریخی تکاملی، و یک گونه ی جعلی ِ ناهمخوان وناهمسو با این تکامل . اولی باهم بودن درجامعه های پیشرفته که فقط شامل ِ همه ی کارگران( پرولترهای شهری) می شودکه نتیجه وبرآیند ِعمل ِ باهم بودن اش ضرورتن سوسیالیسم ونهایتن کمونیسم است،دیگری باهم بودن در جامعه های کم توسعه یافته ی زیر ِ حاکمییت ِ استبداد ِ پدرشاهی با مناسبات ِ خدایگان بنده گی است که شامل ِ کلیه ی شهروندان ِ دموکراسی خواه و از جمله کارگران ِ شهری می شود، سومی که اختراع ِ لنینیست ها وخارج از چارچوب ِ قوانین ماتریالیسم ِ تاریخی و تکامل ِ اجتماعی است، باهم بودن ِ خلقی است که شامل ِ دارودسته یا به اصطلاح حزب ِ کمونیست ِ خود مارکسیست نام ِدروغین ودهقانان و روستاییان و حاشیه نشینان ِ شهرهاست که لنینیست های مخالف ِ همه باهم بودن ِ اولی و دومی مدعی اند آنها را نماینده گی می کنند. پرچم ِ گروه ِ اخیر که نویسنده ی مقاله مدعی است «چپ ِپیوسته به دموکراسیخواهان و حقوق ِ بشری ها حساسییت و تعصب ِ خود به آن را از دست داده» همان داس و چکش ِ حکومت های بلشویکی است که نماد ِ داس ِ برزگران و چکش ِ آهنگران یا زحمت کشان ِ منفرد ِروستاهاست،وکارگران شهری هیچ نقش و جایگاه ِ تعیین کننده ای در آن ندارند، چراکه لنینیست ها و رهبر ِ فعال مایشاء ِ تشکیلات ِ مافوق ِ«توده های ناآگاه» ِ آنهاست که اراده مندانه تصمیم می گیرد و « همه با هم»های سیاهی ِ لشکر باید از اراده و تصمیم های بی چون وچرای او اطاعت نمایند. لنین الگوی چنین « همه با همی ِ » اطاعت ِ بی چون و چرای میلیون ها نفر از یک نفراست و نویسنده ی مقاله یقینن درنگارش ِ نظرات ِ ضد ِ تکاملی و فرقه گرایانه ی خود از چنین الگویی پیروی کرده است.( بخوانید تمام ِ نقدهای من بر لنین و لنینیسم را).
توضیح: تمام ِ گفتآورهای درون ِ گیومه از مقاله ی« باز هم در مورد ِ شعار ِ ماهمه باهم هستیم» نوشته ی محمد آسنگران » ، و توضیحات ِ درون ِ کروشه و میان ِ دو خط از من است.